Wat gebracht en ontnomen

Lieve Noud,

Je bent veel in mijn gedachten de laatste weken. Nu je een jaar oud zou zijn geweest, probeer ik me voor te stellen hoe je eruit zou hebben gezien, hoe jouw rol in ons gezin zou zijn geweest, of je al rond zou stappen, aan mijn hand of misschien al helemaal zelfstandig, wat je eerste woordjes zouden zijn geweest. Tja zoveel fantasieën.

Deze dagen, weken, maanden zonder jou hebben we allemaal al een keer meegemaakt. De hele scherpe randjes van het gemis en verdriet zijn nu minder, nu alle eerste keren zonder jou voorbij zijn. We weten nu wat we op specifieke dagen kunnen verwachten, hoe we er mee om kunnen gaan en we weten ook dat we er mee om kúnnen gaan. Dat maakt niet dat het verdriet ons soms nog overvalt en terugkomt in alle hevigheid, maar ook daar weten we mee te dealen.

Terugkijkend naar het afgelopen jaar vroeg ik mezelf af wat het me gebracht heeft. Mensen vragen steeds vaker aan me of er zaken verandert zijn na het overlijden van jou of ik anders tegen dingen aan ben gaan kijken. Wat zou het me gebracht hebben? Het eerste wat me te binnen schiet is dat me juist heel veel ontnomen is. Ik wou dat ik al een hele mooie leer of gedachtegang uit jouw komst en jouw verlies zou kunnen halen, maar ik ben denk ik nog niet zover.

Wat ik van het afgelopen jaar wel heb geleerd is, dat ik sterker ben dan ik me voor mogelijk had genomen. Ik had niet gedacht dat ik dit verlies te boven zou komen, maar ik doe het wel. Ook heb ik geleerd dat Hendrik en ik samen heel sterk zijn. De basis van onze relatie is goed en stormbestendig.

We hebben mogen ervaren dat we heel veel lieve mensen om ons heen hebben staan, die er no matter what voor ons zijn. We hebben geleerd wat onze familie voor ons betekend en dat we hele fijne vrienden hebben. Daarentegen heb ik ook onder vonden dat de 'samenleving' heel hard is, mensen heel egoïstisch zijn en men mijn verdriet en gemis om jou zo vergeten was.

Hetgeen je me gebracht hebt en waar ik je altijd dankbaar voor zal zijn, is dat je mijn ouders en hun partners weer bij elkaar hebt gebracht. 3 jaar geleden leek dat onmogelijk, maar met jouw komst hebben ze zich verzoend en verenigd als opa's en oma's van jou. Ze hebben elkaar bij gestaan en bij alle grote mijlpalen waren ze er gezamenlijk voor ons. Daarmee heb jij mij in een hele moeilijke tijd mijn papa en mama weer samen terug gegeven.

Of ik er zelf sterker uit ben gekomen? Ik denk het (nog) niet. Waar ik voor de komst van jou zelfverzekerd, stand vast en doelbewust was, voel ik me nu onzeker. Heb ik meer angsten en is mijn algehele vertrouwen aangetast. Misschien komt het met de tijd weer terug, misschien blijft het zo, wie zal het zeggen.

Wat wel heel mooi is, is dat we afgelopen week het geboortekaartje van Ava hebben ontvangen. Het gaat goed met Ava, ze maakt mooie stappen. Ze ligt al een aantal weken op de kinderafdeling. Ze is nu ruim 3 maanden oud. Wat een traject! Nog een paar weken en dan hopen ze eindelijk naar huis te mogen. De laatste stap die Ava moet zetten is dat ze goed zelfstandig moet kunnen drinken en ademen tegelijk. Ze ontwikkeld zich verder als een normale baby.

Ook heel bijzonder was een redactioneel stuk over Suus, het meisje wat onlangs naast jou begraven is, afgelopen weekend in de regionale krant De Stentor. In het interview vertellen de ouders van Suus wat er met haar gebeurd is, hoe ze met het verlies van hun dochtertje omgaan en hoe ze de dagen invulling proberen te geven. Tot onze grote verbazing en ontroering word jij en de kaart die wij naar hun hebben gestuurd genoemd. Het stuk is helaas niet digitaal terug te vinden. Ik zal het nog proberen in te scannen en wellicht delen, maar hierbij een stukje citaat;

Lieve kaart

Elke dag gaan ze naar de begraafplaats, even naar hun kind. "Het is fijn om daar te zijn. Ze heeft een mooi plekje in de zon. Vlakbij haar ligt een klein jongetje. Hij is een week na de bevalling overleden, nu een jaar geleden. Van zijn ouders hebben we een ontzettend lieve kaart ontvangen, waarin zij schrijven dat hun zoontje op Suus zal passen. Dat is een mooie gedachte".

Ik kan het stuk nog steeds niet lezen zonder halverwege te moeten stoppen om mijn tranen te drogen. Het is heel ontroerend en er staan voor ons veel herkenbare zaken in. 

Afgelopen weekend waren we samen met Fenna een lekker weekendje weg naar Scheveningen. Nog even met z'n drieën er tussenuit en we hadden prachtig weer. We overnachtte in een fijne suite, zijn samen naar Madurodam geweest, uiteraard lekker op het strand geweest en hebben gezwommen in zwembad van het hotel. Fenna heeft schelpjes gezocht op het strand en ze heeft er uiteraard ook een aantal voor jou meegenomen, die hebben we afgelopen zondag naar je toe gebracht.