Vrienden van een Sterrenkindje

Augustus ligt achter ons, de maand september is begonnen. De dagen worden alweer korter en de hei heeft het toppunt van haar bloei gehad. De hei waar ik 5 jaar geleden met een dikke buik wandelde. Diezelfde hei waar nu onze baby een paar honderd meter van vandaan begraven ligt.

De afgelopen jaren stond augustus bol van emoties. Door de dagen die er in september aan zaten te komen werd ik onrustig. Dit jaar bleven die gevoelens uit. Dit zorgde op zichzelf voor onrust. Ik voel nagenoeg niets. Het grijpt me niet naar de keel, het benauwd niet en ik ben niet overmand door emoties. Eigenlijk voelt alles vlak en een beetje gelaten. Dit ben ik niet gewend, maar dit is misschien wel wat nodig had en waar ik naartoe heb gewerkt.

In 2019 heb ik uitgebreide EMDR sessies gedaan, omdat ik volledig overmant werd door pijn, verdriet en schuldgevoelens. Die sessies waren de hel, maar ze hebben uiteindelijk wel gedaan wat ze moesten doen. De psychiater zei toen al dat het effect van de sessies waarschijnlijk nog verder door zou werken en dat klopt. Maar nu voel ik niets en dat voelt eigenlijk ook niet oké. De pijn en het verdriet horen voor mijn gevoel bij Noud, door pijn en verdriet voel ik me verbonden aan Noud.

Ik heb heel erg zitten zoeken naar mijn gevoel. Dit jaar was ik voor het eerst ook niet zeker over hoe ik Nouds geboortedag op 9 september wilde invullen. Zou ik voor het eerst gaan werken op deze dag? Zijn jaardag vieren we zondag 12 september met familie. 9 september laten passeren voelt niet goed. Mijn man had zich reeds vrij gepland en dus heb ik uiteindelijk ook vrij genomen en hebben we gevraagd of we onze oudste dochter iets eerder uit school mogen halen. In de ochtend zijn we van plan om samen naar Nouds grafje te gaan en in de middag gaan we net als voorgaande jaren iets samen met het gezin doen in herinnering van Noud. We gaan de dag met het gezin vieren.

Elk jaar voor Nouds jaardag probeer ik iets te maken. Dit jaar kocht ik een vriendenboekje, speciaal ontworpen voor sterrenkindjes. Dit boekje is gemaakt door een mama waarmee ik via social media in contact kwam, omdat haar zoontje enkele dagen na zijn geboorte is overleden aan een NEC infectie, deze darm infectie is Noud uiteindelijk ook fataal geworden.

Het leek mij mooi om het boekje te laten vullen voor de viering van Nouds geboortedag. Dat alle vrienden van Noud iets in zijn boekje schrijven. Naast een invulpagina voor elke vriend, biedt het boekje ook ruimte om zelf te schrijven en voor foto's. Al schrijvend in het boekje voel ik de connectie met Noud.

En die foto's.... er zijn veel te weinig foto's en al helemaal geen filmpjes. Hadden we maar meer foto's gemaakt, tijdens de zwangerschap van mijn dikke buik, van Nouds geboorte en was er na Nouds overlijden maar een fotograaf van Make a Memory gekomen. Hadden we maar een paar gezinsfoto's samen met Fenna gemaakt. Het was een sneltrein, de hele zwangerschap met het medische traject omtrent het rhesus antagonisme en de bloedtransfusies, de spoed keizersnede waarmee Noud ter wereld kwam tot het moment van zijn overlijden. We werden geleefd en hebben er gewoonweg te weinig bij stil gestaan. Daarbij was Nouds lichaampje zo beschadigd na zijn heftige strijd, dat ik hem zelf een paar dagen niet durfde te zien, laat staan gezinsfoto's maken. We moeten het doen met de foto's die er zijn, maar het zijn er natuurlijk nooit genoeg.

Bij het selecteren en bekijken van de foto's merk ik dat ik veel van de plaatjes, naast de selectieve favoriete foto's, niet meer duidelijk voor de geest kan halen. De plaatjes zijn vervaagd, niet scherp meer en hebben andere contouren gekregen, dit heeft de EMDR gedaan. De foto's 1 voor 1 doorlopend, zie ik weer hoe Noud er echt uit zag, hoe beschadigd zijn lichaampje was. In mijn hoofd is hij dat niet. In mijn hoofd zie ik alleen een mooi wipneusje en niet dat ontzettend beschadigde neusje door de dagenlange intubatie. Eigenlijk ook wel mooi dat de mooie contouren en de mooie herinneringen het overgenomen hebben van degenen die mij naar de keel grepen. En zo krijgt alles door de jaren heen een andere lading. Misschien wel dat 'plekje' waar iedereen het altijd over heeft.

Dit weekend waren we weg met familie ter ere van mijn moeders 65ste verjaardag en haar pensioen. In februari is ze 65 geworden, maar toen mochten we door COVID-19 nog niets. Daarom nu alsnog een familie weekendje weg op een vakantiepark. 5 ½ jaar geleden zaten we in nagenoeg dezelfde setting in een vakantiehuisje voor mijn moeders 60ste verjaardag. Toen mochten wij bij onze familie aankondigen dat we zwanger waren van Noud. Afgelopen weekend heb ik verschillende flashbacks naar dat moment gehad.

Onze familie, wat zijn ze waardevol! Ze zijn om ons heen blijven staan, ze hebben zich verbonden en zijn nader tot elkaar gekomen door Nouds geboorte en overlijden. Het is zo fijn dat Noud er bij hun altijd mag zijn, dat Noud ook in hun hart woont. Het zijn de beste vrienden van ons sterrenkindje.