Verdriet verweven in je leven

De december maand vind ik een pittige maand. Een maand waarin feest, vieren, familie en samenzijn centraal staan. Sinterklaas, kerst, zo dadelijk Fenna haar verjaardag en dan oud & nieuw. Wat mis ik Noud tijdens deze dagen! Er is geen kind zo aanwezig, als het kind dat wordt gemist.

Met Sinterklaas had er nog een schoentje moeten staan. Nu hebben we voor Noud ook wel een schoentje gezet en waren er met pakjesavond ook zeker cadeautjes voor hem bij, maar wat had ik graag zijn rode wangen en glunderende ogen willen zien bij het uitpakken van die cadeautjes.

Het was Saar haar eerste kerstfeest. We hebben kerst gevierd met vriendinnen en familie. Het was een fijn samenzijn. Saar genoot van alle aandacht van opa's en oma's en ooms en tantes. Eerste kerstdag was mijn hele familie bij ons thuis bij elkaar. Mijn vader en mijn moeder samen met hun partners en mijn broertjes met aanhang. Dit was de 3de keer dat we kerst met z'n allen vierden, sinds mijn ouders 20 jaar geleden gescheiden zijn. Iets wat Noud opnieuw mogelijk heeft gemaakt en waarvoor ik hem nog steeds dankbaar ben.

Het verdriet is er altijd. Soms minder aanwezig en soms meer. Rouwen doe ik nog steeds, dat is geen afgerond proces. De maatschappij wil het heel graag in hokjes plaatsen en verwacht dat je het een plekje geeft, dat je het verwerkt, maar voor verdriet en rouw staat geen tijd. En het een 'plekje' geven vind ik zo'n verschrikkelijke misplaatste opmerking, alsof je het verdriet om je overleden kind in een doos op zolder kan zetten. Tijdens de bijeenkomst van Wereldlichtjesdag dit jaar was het thema "verweven van verdriet in je leven". Daar kan ik wel wat mee. Het verdriet om Noud loopt als een rode draad door mijn leven, hij is verweven met ons.

Het doet zo ongelooflijk pijn als Noud z'n bestaan genegeerd of vergeten wordt. En dat gebeurt steeds meer. Vrienden, collega's en kennissen praten over Saar als mijn 2de zwangerschap, mijn 2de kind, terwijl ze weten van Noud en soms zelfs bij zijn uitvaart aanwezig zijn geweest. Vaak verbeter ik ze, maar ik heb er niet altijd de kracht voor, dan slik ik en laat ik het gaan. Nouds naam wordt steeds minder genoemd of angstvallig vermeden, terwijl ik het liefst elke gelegenheid aangrijp om over hem te praten. Ik ben net zo trots op en vol van Noud, als mijn 2 meiden. 

Ik denk nog vaak terug aan het drama met de stint in Oss, waarbij 4 kindjes om het leven kwamen. Hendrik en ik waren op dat moment op vakantie in Portugal, maar het verschrikkelijke nieuws wist ons daar toch ook te bereiken. 2 weken na het ongeval was er een herdenking in Oss. De vrouw die na de herdenking geïnterviewd werd sprak de woorden dat het een prachtige herdenking was, een mooie afsluiting van een rouwperiode en dat het nu weer tijd was voor Oss om door te gaan. Een mooie afsluiting? Doorgaan? Hoe dan? Die ouders hebben levenslang, voor hun is de weg van intens verdriet en gemis pas net begonnen. De samenleving is dat drama al weer vergeten en is verder gegaan, maar hoe ga je verder als voor jou de tijd stil staat? Als je in een proces van verdriet en rouw zit, dat geen eindtijd kent?

Het krijgen en verliezen van Noud heeft mij als mens verandert. Ik ben niet meer dezelfde persoon als ik was. Ik kijk anders naar de wereld. Ik ben mijn naïviteit en zorgeloosheid kwijt. Ik ben onzekerder geworden, ik heb vertrouwens problemen, ik vind het moeilijk om vooruit te kijken en doelen te stellen voor mezelf. Ik zit nog met een boel onverwerkte belemmerende emoties als verdriet, schuld, onmacht.... En angst, met name heel veel angst om nog een kind te verliezen.

Toen ik zwanger was van Saar, was ik bang dat ik haar nooit uit handen zou durven geven wanneer ze eenmaal geboren zou zijn. Niet op schoot bij anderen, niet logeren bij opa's en oma's en niet naar het kinderdagverblijf. Gewoon omdat ik haar bij me wilde houden, haar welzijn zelf in de hand wilde houden, controle wilde blijven uitoefenen. Gelukkig valt dat alles mee en gaat het over het algemeen goed. Mijn vertrouwen in Saar is hard gegroeid na haar geboorte en daardoor heb ik veel los durven laten. Ik heb ook geleerd om sommige angsten los te laten, omdat ik anders niet kan functioneren.  Ik kan bijvoorbeeld niet bang zijn om Saar naar het kinderdagverblijf te brengen, omdat ik dan niet meer kan werken. 

Toch lukt het me niet om van alle angsten los te komen. Ik vind het nog steeds eng wanneer Saar gaat slapen. En dan met name bij ons thuis, want als ze elders moet slapen, weet ik dat ik er geen invloed of controle op kan uitoefenen. Haar wieg staat nog steeds bij ons op de kamer, naast mijn kant van het bed. Mijn vertrouwen in de dagelijkse gang van het leven is weg. Ik geloof niet dat ze rustig kan gaan slapen en de volgende ochtend gewoon weer wakker wordt. Ik ben daar zo bang voor, dat ik meerdere keren per nacht check of ze wel goed ligt. Wanneer ze diep slaapt en ik haar niet hoor, leg ik m'n hand op haar borst om te voelen of ze nog ademt. Dat dit geen gezonde situatie is, weet ik. Ik wil het veranderen, maar weet niet hoe. Nu, in de kerst vakantie, hadden we bedacht dat het tijd zou worden, dat we haar naar haar eigen kamertje zouden gaan verplaatsen. Dit wilde ik ook graag gaan proberen, maar nu begint Saar in bed te draaien en wil ze op haar buik liggen, wat mij heel erg beangstigd. Ik voel aan alles dat ik nog niet klaar ben om deze horde te nemen. Misschien met de tijd. Alles zit hem in tijd. Tijd die niet altijd gegeven wordt, maar die wel nodig is om vertrouwen te laten groeien en te leren omgaan met verdriet.

Het is in ieder geval ontzettend fijn als Nouds naam klinkt tijdens dit soort dagen. Dat zijn naam op kerstkaartjes staat, dat er over hem gesproken wordt, dat hij niet vergeten wordt. Hij hoort voor altijd bij ons, hij is verweven met ons.