Uitgerekende datum

Lieve Noud,

Vandaag is het 16 oktober, jouw uitgerekende datum. Vandaag zou je ruim 5 weken oud zijn geweest. De weken zijn voorbij gevlogen en toch lijkt de tijd stil te staan. Het is nog steeds zo onwerkelijk wat er allemaal is gebeurd. Alsof het een hele nare droom is, waar ik elk moment van wakker kan worden, maar de werkelijkheid is zo ontzettend hard.

We zijn vandaag met z'n drieën iets gaan doen. Samen met Fenna naar het Nijntje Museum in Utrecht. Even onze focus op onze dochter. Proberen om van haar geluksmomentjes te genieten. 

Ik doe m'n best om dit verdriet een plekje te geven. Het ene moment ben ik oké, het andere moment vliegt het me aan en komt het intensieve verdriet om jou en het gemis heel hard om de hoek. De momenten dat het even beter gaat, voel ik me bijna schuldig. Ik wil en mag je niet vergeten!

's Nachts als ik in m'n bed lig, gaat m'n hand nog zo automatisch naar mijn buik. Maar ik voel niets meer, er is niets meer. Niet te bevatten dat je al bent geboren en dat ik je ook al weer heb moeten laten gaan.

Het begon als zo'n groot wonder! In 1 keer zwanger, zo maar direct, terwijl we op Fenna 3 jaar hebben moeten wachten. Maar de roze wolk was snel weg. Wat een achtbaan van een zwangerschap, het is als een roes aan me voorbij gegaan. Een trein die doordendert, waar je in moet stappen, een andere keuze heb je niet.

Al die tijd heb ik m'n schouders eronder gezet. Als je ergens in geloofd, iets heel graag wilt en daar alles voor doet, dan kan je dat doel bereiken, dan komt alles goed. Dat gevoel heb ik al die tijd gehad. Elke week naar het ziekenhuis voor controle, het gaf niet, want ze gingen ons goed in de gaten houden en dan zou het goed komen. Er waren bloedtransfusies nodig in Leiden, doodeng! Maar het gaf niet, schouders eronder, want met dat nieuwe bloed zou het goed komen. Een keizersnee, dat had ik niet verwacht. Maar het gaf niet, ik liet het over me heen komen, want als je eenmaal geboren zou zijn, zou het goed komen. Je bleek zo ziek te zijn, maar je was zo'n vechter, misschien zou het toch nog goed komen? Maar het kwam niet goed. Hoe kon het nou niet goed komen, als je zo je best doet en zo vecht!? Ik begrijp het niet. Het is onwerkelijk, onbegrijpelijk, oneerlijk.

Je was zo mooi, zo mooi. Met dat kleine fijne koppie, je donkerblonde haartjes en dat deukje in je kinnetje net als papa. Ik heb je oogjes maar zo kort gezien, maar ik probeer ze in gedachte steeds terug te halen. Wat heb je hard gevochten en wat heeft jouw lichaampje je in de steek gelaten. Het was helemaal kapot, functioneerde niet goed, zwelde helemaal op. Wat heb je allemaal moeten doorstaan.

Ik had je zo graag vastgehouden! Je laten voelen dat je welkom was en hoeveel ik van je hou. 8 dagen heb ik naast je couveuse gezeten en gehunkerd naar dat moment. En toen werd mijn grootste angst waarheid. Ik mocht je pas vasthouden en knuffelen op het moment dat je ging sterven. Had ik geweten, wat ik nu weet, dan had ik het anders gedaan. Maar je had die behandelingen nodig, het zo goedkomen en dan zouden we al die gemiste knuffels en kusjes inhalen. 

Onbeschrijfelijk om jou naar je laatste adem te zien happen, te zien vechten tegen de dood en uiteindelijk te zien wegglijden. Het is niet te doen. Ik hoop zo dat je onze liefde hebt gevoeld en dat je wist dat we bij je waren. Je hebt het niet alleen hoeven doen. Mijn hart is kapot gegaan, ik ben kapot gegaan. En nu is een stuk van mij dood, dood samen met mijn kind. 

Nu de roes voorbij is en de rust, na jouw begrafenis, is teruggekomen, komt ook de leegte en het gemis. Jouw wiegje is leeg, de box in de woonkamer opgeruimd. Ik had zo graag voor je willen zorgen, je willen vasthouden, zien ontwikkelen en opgroeien. Nu zit ik hier, tijdens mijn zwangerschapsverlof alleen met mijn verdriet, doelloos. Mijn toekomstdromen en plannen die de afgelopen maanden zijn ontstaan, weg.

Waarom? Zoveel vragen waarom? Op de meeste zullen we waarschijnlijk nooit antwoord krijgen. Eind november vinden er nagesprekken plaats in Isala Zwolle en LUMC Leiden over jouw zwangerschap en behandeling. Ik hoop zo dat er duidelijkheid komt, maar anderzijds ben ik er heel erg bang voor. Je was mijn verantwoordelijkheid, ik heb je gedragen en moest voor je zorgen. Voor alsnog denken de artsen dat je in mijn buik al in de problemen bent gekomen. Dat er een moment is geweest dat je te weinig zuurstof of voeding hebt gehad en daardoor je nieren en je lever een klap hebben gekregen. Ben ik dan toch onzorgvuldig geweest? Te druk geweest? Had ik niet zo hard moeten werken tot het eind? Meer rust moeten nemen? Terug moeten gaan naar Isala Zwolle toen ze me ontsloegen uit LUMC? Ik kan het niet helpen, ik voel me schuldig.