Terugblikken om een stap vooruit te zetten

September ligt al weer enige tijd achter ons en de herfst is in volle gang. Toch ben ik nog aan het terugblikken en dat doe ik eigenlijk wel met een goed gevoel. September is de maand van Noud, een maand waarin hij centraal staat. In de aanloop er naartoe voel ik me altijd een beetje zwaarmoedig. Het geeft altijd een wat beklemmend gevoel, alsof ik m'n adem moet inhouden voor wat gaat komen. Een zenuwachtig gevoel omdat ik niet zo goed weet wat het met me gaat doen en hoe ik me zal voelen. Maar als het dan eenmaal zover is op 9 september, dan is het oké en dan mag het gevoel er gewoon zijn. Naast verdriet en gemis, was dat gevoel dit jaar opnieuw met name trots. Een heel trots gevoel op onze zoon.

Nouds verjaardag hebben we in familie kring gevierd en dat voelt heel erg fijn. Ik hoop oprecht dat we dat nog jaren zo samen kunnen blijven doen. Het betekend heel veel voor mij en Hendrik. Het is wellicht een beetje ongemakkelijk om een verjaardag, of jaardag zoals wij dat zeggen, te vieren voor een kindje wat er niet meer is. Het is ook voor ons elk jaar een beetje zoeken hoe we daar invulling aan willen geven. Het is misschien ook meer een soort herdenken en erkennen, dan vieren. Ik vind het een prachtige erkenning voor Noud om bij zijn geboortedag stil te staan. Het samen bij elkaar zijn voor hem, bevestigd dat Noud niet vergeten wordt en dat men Noud ook nog steeds als onderdeel van ons gezin ziet.

Nouds geboortedag, 9 september, viel dit jaar op een maandag. We hebben zijn verjaardag daarom de zondag ervoor gevierd. En dat hebben we gedaan met slingers en taart. Het was zulk mooi weer dat we buiten hebben gezeten. Noud zijn naamslinger, die we gekregen hebben van Stichting Félice, hing te pronken en van opa Arjan hadden we de week voor Nouds verjaardag een antieke papieren zee arend vlieger gekregen, die we in ere hadden hersteld en opgehangen in de woonkamer. Noud verdient natuurlijk de mooiste taart en daarom ben ik me te buiten gegaan om voor het eerst zelf een drip cake te maken. Hij was prachtig gelukt, al zeg ik het zelf. Na koffie en taart, hebben we een aantal mooie betekenisvolle presentjes voor Noud in ontvangst mogen nemen en daarna zijn we met elkaar naar Nouds plekje in het bos gegaan. We hebben bloemetjes bij hem gebracht en bellen geblazen.

Op maandag 9 september zelf hadden Hendrik en ik vrij genomen en zijn we er met de meisjes op uit gegaan. Het moest een feestje worden ter ere van Noud, iets leuks doen als gezin met Noud in ons hoofd en hart. En dat is gelukt, we zijn met de meisjes naar Sprookjeswonderland in Enkhuizen geweest, een themapark dat geheel in het teken staat van sprookjes. De sprookjes worden door middels van poppen en huizen uitgebeeld en er zijn verschillende attracties voor kleine kinderen, die in het teken staan van verschillende sprookjes. De meisjes hebben met volle teugen genoten en het feest was compleet toen we na het dagje pretpark met z'n allen pannenkoeken gingen eten bij Hans & Grietje Pannenkoekenhuis en speelpark. Onze oudste dochter Fenna, begreep heel goed dat dit feestje was voor Noud en dat ze deze leuke dag aan haar broertje Noud te danken had.

Nouds geboortedag is iets waar ik naartoe kan leven, wat ik vorm kan geven wanneer de dag er is. Zijn geboorte kunnen we vieren, maar wat doe je met een sterfdag? Ik vind 17 september zo'n verschrikkelijke zwarte dag, het liefst zou ik de hele dag met de dekens in mijn bed liggen, wachten tot die dag voorbij is. Verschrikkelijk! Maar je moet zo'n dag toch doorkomen en daarom hadden we dit jaar besloten om onze vakantie op de 17de te laten beginnen. In de ochtend zijn we met de meisjes nog even bij Nouds grafje geweest om kaarsjes aan te steken en daarna zijn we in de auto gestapt richting Düsseldorf, waar we een voorovernachting hadden geboekt voor onze vlucht de volgende ochtend vroeg vanaf Düsseldorf International Airport naar Sicilië.

De vakantie was heerlijk! Na een tijd lang spanning te hebben opgebouwd naar Nouds dagen, zijn geboortedag te hebben gevierd, intens zijn dagen te hebben herbeleefd en tenslotte zijn sterfdag, was het fijn om even (fysiek) afstand te nemen. Even quality time met het gezin, alles laten bezinken en ook de batterij weer op te laden. Het heeft ons goed gedaan, al had de vakantie wat ons betreft nog net een paar dagen langer mogen duren.

Het voelt alsof Noud ons elk jaar een groot geschenk voor zijn (ver)jaardag geeft. Op zijn eerste (ver)jaardag was dat nieuw leven, een positieve zwangerschapstest die de komst van zijn zusje aankondigde. Op zijn tweede (ver)jaardag werd zijn zusje Saar gezond verklaard. In de week van Noud moesten wij met Saar naar het ziekenhuis voor een controle. Datzelfde ziekenhuis waar Noud is geboren, gevochten heeft voor zijn leven en uiteindelijk is gestorven. Wij kregen tijdens die controle te horen dat Saar nu zelf voldoende rode bloedcellen aanmaakte, dat zij haar HB nu zelf voldoende op peil kon houden en dat nieuwe bloedtransfusies niet meer nodig waren. Dat voelde opnieuw als een interventie van Noud, een cadeau van hem voor ons. Automatisch ging ik dit jaar ook op zoek naar hetgeen hij ons/ mij gebracht had. En het antwoord vond ik eigenlijk best snel; rust! Noud heeft mij dit jaar meer gemoedsrust voor zijn (ver)jaardag gegeven.

Eerder dit jaar ging het fysiek en mentaal helemaal fout. Na het overlijden van Noud, zijn Hendrik en ik samen bezig geweest met onze rouw verwerking onder begeleiding van een coach. Ondanks dat ik hier op tafel heb gelegd wat ik op dat moment voelde, heb ik terugkijkend gemerkt dat ik een heleboel emoties heb verdrongen en geen aandacht heb gegeven. Ons lichaam en onze geest wil het liefst weg van pijn. Emoties die zo overweldigend, beknellend of onacceptabel zijn, daar willen we niet te lang mee bezig zijn en dus bewegen we er bijna automatisch weg van. Toen ik een jaar na Noud opnieuw zwanger werd en ik wist dat dit weer een intensieve medische zwangerschap ging worden, ging de knop om. Vanaf dat moment ging alle focus en aandacht van mij uit naar het zo goed mogelijk en 'gezond' op de wereld zetten van ons 3de kindje. Deze bubbel ben ik ingestapt en deze is pas 'geknapt' toen Saar in september 2018 gezond werd verklaard en haar medische traject met alle controles en bloedtransfusies erop zat. Vrij snel daarna is het bergafwaarts met mij gegaan. Op dat moment zag ik pas in wat ik aan het doen was, hoeveel ik handelde uit angst, hoeveel ik aan het overcompenseren was uit schuldgevoel, hoeveel verdriet ik nog met me mee droeg. Toen pas werd ik me bewust van al die emoties en die consumeerden mij helemaal. Ik zag in dat ik dit niet meer wilde, dat er iets moest gebeuren en dat ik daar waarschijnlijk hulp bij nodig had.

Wat niet hielp was het feit dat het bedrijf waar ik al 11 jaar met plezier voor werkte in mijn zwangerschapsverlof van Saar is verkocht aan nieuwe eigenaren. Er kwam een nieuwe directie en ik kreeg een nieuwe manager. Toen ik na 4 maanden terugkwam van zwangerschapsverlof, trof ik een hele nieuwe organisatie aan. En deze organisatie voelde niet als de warme deken die ik achter had gelaten voor ik op verlof ging. We moesten internationaal samen gaan werken en re-integreren met de andere hotels van het nieuwe investeringsbedrijf. Ongelooflijk veel tijd en werk is er in het opnieuw opzetten van processen, systemen en werkwijzen gaan zitten. Toen pas merkte ik ook dat ik na het overlijden van Noud eigenlijk op een soort automatische piloot had gewerkt. Ik kende mijn 'oude' bedrijf zo goed, dat ik met weinig effort gemakkelijk goed kon functioneren. Maar nu werd er heel veel van mij gevraagd en jammer genoeg werd er maar heel weinig, of eigenlijk niet naar me geluisterd. Want al die ballen hooghouden dat ging op een gegeven moment echt niet meer en aan de bel trekken heb ik zeker wel gedaan, bijna tot in paniek toe op het laatst, maar mijn noodkreet kwam niet aan en de ernst ervan werd niet ingezien. Ik kreeg zelfs nog een paar trappen na voor mijn gevoel.

Naast de onrust in mijn hoofd kreeg ik op een gegeven moment lichamelijke klachten als hoofdpijn, verkramping van de spieren, spit in de onderrug, samenknijpende bloedvaten waardoor er verminderde doorbloeding was in de armen etc. Toen ik op een gegeven moment bijna alleen nog maar kon huilen, zag ik in dat ik met deze lichamelijke klachten niet door kon lopen en melde ik me ziek. Nog geen dag daarna crashte mijn hoofd, zo voelde het althans. Er was een soort kortsluiting in mijn hersens en ze functioneerden niet meer. Luisteren naar een gesprek, of meerdere handelingen tegelijk proberen te doen, wilde niet meer. Mijn hoofd was opgebrand, dat noemen ze dus dan een burn out. Mijn hoofd zat zo vol met emoties, er kon gewoonweg geen nieuwe informatie bij.

Intense EMDR therapie volgde. Ik ben echt kapot gegaan tijdens die sessies, want dan mag je dus niet weglopen van pijn, dan moet je die allesoverweldigende knellende pijn recht in je gezicht zetten en aangaan. Maar het heeft zijn werk gedaan en daar ging het uiteindelijk allemaal om. Ik voel me nu dan ook een stuk beter en afgelopen september ben ik weer begonnen met een paar uurtjes re-integratie op mijn werk. Dit hebben we langzaam opgebouwd en momenteel zit ik op 50% en ben ik dus al voor de helft beter gemeld. Voorlopig blijft het bij 50% en is de volgende stap langzame opbouw in werkzaamheden.

Terugkijkend is het misschien maar goed geweest dat mijn bedrijf zo heeft gehandeld, dat ze me die duw in m'n rug van die plank af hebben gegeven. Nu het allemaal aan gruzelementen was, moest ik wel, kon ik het niet meer rekken, kon ik niet net meer doen alsof het niet bestond. Ik moest aan de slag met mezelf en de afgelopen maanden heb ik dan ook niet voor de baas gewerkt, maar wel heel hard aan mezelf. Dus dank je wel werkgever, voor deze duw in mijn rug, voor het creëren van deze situatie, want dat had ik blijkbaar nodig. En dank je wel Noud voor de kracht die je me gegeven hebt om mijn pijn van jou onder ogen te komen, voor de kracht om in te zien dat mijn angsten door mezelf in stand werden gehouden en zij niet gebaseerd waren op acute situaties. En last but not least voor de kracht om mezelf te vergeven voor de 'schuld' die ik mezelf oplegde omtrent jouw ziek worden en overlijden. Na dit alles en door dit alles heb ik nu meer rust, is de flipperkast in mijn hoofd gestopt met het balletje alle kanten op te schieten en is er weer ruimte om nieuwe informatie op te slaan, de dingen om me heen weer waar te nemen en met name ook mezelf te zien.

Ik hoop het zo vol te houden. Deze periode met z'n korte donkere dagen vind ik het moeilijkst. Eigenlijk had ik daar voor Noud nooit last van, maar nu vind ik de winter met z'n korte dagen en weinig daglicht lastig. Ik ben een buitenmens, maar in de winter ben ik meer op binnen aangewezen. Daardoor keer ik ook meer naar binnen toe en ga ik veel meer malen. De decembermaand met al z'n feestelijkheden als sinterklaas, kerst en oud & nieuw, vind ik na het overlijden van Noud beladen. Familie en samenzijn voert de boventoon tijdens deze dagen en dan is er toch altijd een kind te kort. Het gemis tijdens dit soort dagen is zo tastbaar. Deze dagen en de aanloop er naartoe kosten mij veel energie. Toverwoord is balans. Er zullen zeker uitschieters tussen zitten, maar ik hoop daarna terug te keren naar mijn verkregen rust.