Slingers, ballonnen en verdriet

2 jaar... 2 jaar geleden kwam je in ons leven. Veel eerder dan verwacht, bijna 6 weken te vroeg, maar wat was je welkom. Je was klein, maar maakte gelijk een hele grote indruk op ons. 2 jaar... je zou net je 2de verjaardag met ons gevierd moeten hebben. Bijna 2 jaar zonder jou. Het voelt oneindig lang en aan de andere kant voelt het als de dag van gisteren dat jij geboren werd, vocht voor je leven en wij jou uiteindelijk moesten laten gaan. Tijd is zo betrekkelijk. Ze zeggen tijd heelt alle wonden, maar deze dagen voelt het alsof de tijd heeft stil gestaan. Wij willen ook heel graag stil staan. Stil staan bij jou, aan je denken, om je rouwen, maar ook trots op je zijn. Het is zo'n gevecht deze dagen, wij staan stil, maar de wereld draait door. En wij willen niet mee in de hectiek van de dag, wij willen even stil staan.

Zondag 9 september was je verjaardag. We hebben stil gestaan bij je geboorte, bij jouw komst hier op aarde en in ons gezin, bij het feit dat jij ons voor de 2de keer papa en mama hebt gemaakt en Fenna grote zus, dat je onze eerste en enige zoon bent. We hebben dat gevierd door 's ochtends met z'n viertjes ontbijt op bed te eten en samen jouw cadeautjes uit te pakken. Later in de ochtend kwamen jouw opa's en oma's, ooms, tante, nichtjes en neefje. We hadden slingers en ballonnen en 2 mooie taarten, die ik samen met je zus Fenna had gemaakt. We hebben samen jouw verjaardag kaarsjes uitgeblazen en voor je gezongen. Fenna wilde heel graag "lang zal hij leven" zingen met heel veel hoera's en daarna zong ze "twinkel twinkel kleine ster". En er waren cadeautjes, heel veel lieve berichtjes, kaartjes, bloemetjes, zoveel mensen die aan je gedacht hebben, die stil stonden bij jou.

We zijn met z'n allen bij je geweest, hebben de cadeautjes en bloemetjes meegenomen en alles een mooi plekje bij je gegeven. We hebben bellen de lucht in geblazen en kaarsjes aangestoken. Wat zag het er gezellig uit bij je, echt een feestje.

In de middag zijn we samen met je zusjes op pad gegaan. We zijn naar een groot pannenkoekenrestaurant gegaan, waar Fenna heerlijk buiten heeft gespeeld in de grote speeltuin en Saar heeft bijgeslapen in de kinderwagen van de enerverende ochtend. Fenna vond het fantastisch en ik weet zeker dat jij het ook geweldig had gevonden.

En nu is het intussen 13 september. Deze dagen trekken als een film voorbij. Al deze dagen in 2016 had ik hoop. Ik wilde het niet horen, wilde niet inzien dat jij deze strijd wel eens kon gaan verliezen. Dat kon gewoon niet. Tot de ochtend van 13 september. Vroeg in de ochtend werd ik gewekt door de zuster, die zei dat het niet goed ging met jou. Ik moest mijn man bellen en vragen of hij direct wilde komen. De zuster kon mij niet vertellen wat er aan de hand was, alleen dat de artsen met jou bezig waren en het niet duidelijk was of je het ging halen. Hendrik was in record tijd in Zwolle en vervolgens moesten we wachten. Wat een blinde paniek. Op dat moment kwam de klap bij mij binnen dat we je kwijt konden raken. We belden onze familie, die gelijk naar het ziekenhuis kwamen. Na een uur wachten kwam het verlossende woord, je had een longbloeding gehad, maar ze hadden deze weten te stoppen. Zodra het kon zijn we naar je toe gegaan en daarna hebben we je opa's, oma's en tante om en om mee genomen om met je kennis te maken. 4 dagen oud en niemand had je nog gezien. Alleen wij mochten dusver bij je op de intensive care.

Je beademing was aangepast naar tril beademing en je was ongelooflijk opgezwollen met vocht. Mijn hart huilt nog steeds als ik terug denk aan hoe jij daar lag. Je was zo mooi toen je geboren werd, heel fijntjes, met een klein neusje, een deukje in je kinnetje, donkerblonde haartjes en grote blauwe ogen, ik heb ze heel even mogen zien. En nu was er niets meer over van dat mooie mannetje. Jouw lichaampje liet je zo in de steek, het functioneerde niet goed en het vocht deed je overal pijn.

We besloten je die 13 september te laten dopen. Wat hadden we je graag een prachtige doopdienst in de kerk gegeven, maar we waren zo bang je snel te verliezen dat het een nood doop in het ziekenhuis werd, midden op de intensive care. Met ons allemaal om je heen, kreeg je Gods zegen mee.

En even leek het je vleugels te hebben gegeven, gingen de waardes een stukje de goede kant op en kregen wij weer hoop. Tot op 15 september in de avond onze wereld instortte, toen we te horen kregen dat je er een infectie bij gekregen had. We wisten toen dat jij er niet meer bovenop zou komen, jouw lichaampje kon er niets extra bij hebben. 2 dagen lang hebben de artsen nog alles geprobeerd, tot wij je op 17 september dan toch echt moesten laten gaan. Dat was de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten nemen, maar jou laten gaan hebben we uit liefde gedaan.

Jouw dagen zijn een rollercoaster geweest, van leven tussen hoop en vrees. Van onmacht, pijn en verdriet, maar ik had ze voor geen goud willen missen. 9 dagen ben je bij ons geweest en je hebt een onuitwisbare indruk op ons gemaakt. En daarom staan wij stil deze dagen, stil bij jou.