Noud is grote broer!
Op 19 april is onze prachtige dochter Saar Willemijn Ellewieke geboren. Haar roepnaam is Saar en ze is vernoemd naar haar oma's Wilhelmina (Wilma) en Wietske. Saar betekend 'vorstelijke/ prinses', Willemijn betekend 'beschermer' en Ellewieke betekend 'fakkel/ strijder'. Noud is grote broer geworden!
Al onze kinderen zijn op 9 geboren. Fenna op 29 december 2014, Noud op 9 september 2016 (9/9/16) en Saar dus nu op 19 april 2018. 9 is daarmee een heel bijzonder getal voor ons.
Saar is intussen meer dan 10 dagen oud. Daarmee is ze nu ouder dan Noud geworden is. Onze kleine Noud is veel in onze gedachten geweest de afgelopen dagen. Wat hebben we veel flashbacks gehad en veel zaken rondom zijn geboorte herbeleefd. De afgelopen 10 dagen waren spannend en heel intensief.
In de vroege ochtend van 19 april ben ik opgenomen in het Isala Ziekenhuis in Zwolle. Ik lag weer op de OHC (Obstetrie High Care), net als bij Noud. Veel bekende gezichten van zusters en verzorgers. Gelukkig nu wel in een andere kamer in een andere hoek van de gang, maar bij elk ritje van de afdeling kwam ik langs die kamer 117, de kamer waar ik lag toen ik van Noud bevallen was en de kamer waar hij gestorven is.
Om kwart over 1 was het eindelijk zover, er was een OK vrij en ik werd klaargemaakt voor de keizersnee. Hendrik en ik waren op van de zenuwen. Hoe zou ze ter wereld komen, hoe zou haar start zijn, zou ze verder wel gezond zijn? Zouden we haar even mogen vasthouden? Zo spannend!
Om 14.09 uur werd ze met een keizersnee geboren. Ze huilende gelijk en wij ook, van geluk! En ja, ik kreeg haar gelijk in m'n armen. M'n mooie kleine meisje! Saar bleek een knoop in haar navelstreng te hebben zo'n 10 cm van haar buikje. Ze heeft er een knoop in gezwommen toen ze waarschijnlijk nog wat kleiner was in mijn buik. Nu was deze knoop niet aangetrokken, maar we moeten er niet aan denken wat er gebeurd was als we toch voor een natuurlijke bevalling hadden gekozen. De kans was dan groot geweest dat de knoop in het geboortekanaal was strakgetrokken....
Direct nadat ik haar vast had gehouden, ging ze mee naar de opvangkamer naast de OK voor de eerste checks. Er gingen duimen omhoog, ze deed het goed. Ook Hendrik mocht haar daar even vasthouden. Ze werd goed ingepakt en met de couveuse ging ze nog even langs mij, alvorens Hendrik met d'r mee ging richting de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Ook met Noud heeft hij deze route afgelegd. Hij heeft 9 dagen op de NICU gelegen. Gelukkig hadden ze ook voor Saar een ander bedje, ze hebben haar expres aan de andere kant van de unit voor ons geplaatst.
Na de keizersnee, ging ik naar de uitslaapkamer. Een aantal minuten later kwam Hendrik me opzoeken met al een prachtige foto van Saar in een fotolijstje gemaakt op de NICU en een telefoon vol foto's van haar. Voor ik naar de afdeling ging, mocht ik eerst met bed en al naar de NICU om bij haar te kijken. Daar lag ze, weer in dat blauwe licht met een beschermend brilletje op, net als Noud. Grote verschil was dat ze zelfstandig ademende en maar 1 infuusje in haar arm had. Noud lag vol lijnen en infusen en had direct na z'n geboorte ook al wat zuurstof ondersteuning nodig.
De eerste nacht vonden we enorm spannend. Bij Noud werd al snel duidelijk dat hij een heel ziek mannetje was. De eerste nacht was het toen al heel spannend of hij een wisseltransfusie nodig had. Hendrik is de eerste nacht bij mij in het ziekenhuis blijven slapen. Gelukkig kwamen er gedurende de nacht geruststellende berichten, ze deed het goed!
De volgende ochtend gelijk weer naar Saar en ik krijg haar zo maar even in m'n armen. De zuster zei ze doet het goed, ze mag wel even 5 minuten onder de lampen vandaan, even knuffelen met jou is ook een heel goed medicijn voor haar. Wauw! Nu kan ik haar goed zien en haar gezichtje bestuderen. Wat is ze mooi! Klein, maar helemaal in proportie, met alles er op en eraan. Ze is met 43 cm net zo groot als Noud, maar ze is met 2870 gram meer dan een kilo zwaarder dan hem. Ze heeft hetzelfde neusje als Fenna en Noud, ook een klein beetje een deukje in haar kinnetje net als Noud en haartjes, heel veel haartjes. Lichter als Fenna en donkerder als Noud. En kromme pinkjes, net als mama😊
Die middag heerst er stress op de OHC en NICU. We willen even naar Saar, maar we mogen de NICU niet op, ze zijn 'bezig' met kindjes. En dan kom je even later langs dat bord, dat bord waar Noud zijn naam op stond en waar nu Saar haar op staat en dan zie je dat er een naam verdwenen is..... Zo confronterend!
Saar doet het intussen zo goed, dat ze plaats kan en moet maken voor ziekere kindjes. Wij voelen ons niet fijn met al die spanning op de afdeling. Er hangt stress en verdriet in de lucht. Ik kan intussen in de stoel komen en we gaan dan ook even met de rolstoel naar buiten. Even weg van de afdeling, een frisse neus halen. Weer terug binnen is Saar verhuisd naar de High Care Unit. Wat een verschil met de NICU! Kindjes liggen hier nog wel aan allerlei apparatuur, maar er zijn ouders bezig met de verzorging van hun kindjes en de sfeer is een stuk relaxter.
Er wordt een camera boven haar bedje geïnstalleerd, zodat we op elk moment van de dag via een app naar haar kunnen kijken. Die avond en nacht doen Hendrik en ik dat allebei los van elkaar meerdere malen en we hebben allebei hetzelfde gevoel. Dit is niet fijn. Het beeld is helemaal niet geruststellend, maar heel confronterend. Zo met de camera neerkijkend op een kindje in blauw licht met een beschermend brilletje op, doet veel te veel herinneringen oproepen, de gelijkenis is groot. We krijgen er allebei een heel naar gevoel bij. We besluiten niet meer met de camera naar haar te kijken, maar gewoon te informeren in de avond en nacht naar haar welzijn.
Intussen komen de oma's en opa's en Fenna dagelijks langs in het ziekenhuis om mij te bezoeken en even bij Saar te kijken. Fenna is een hele trotse grote zus. Ze is zo lief voor Saar. Aait haar over haar bolletje, geeft haar kusjes en zingt voor haar. Doordat Saar het zo goed doet, mag ze elke dag even 15 minuutjes onder de lampen vandaan en bij ons liggen of bij mij aan de borst drinken.
De dagen dat ik in het ziekenhuis lig, voel ik van alles omtrent Noud, maar op een of andere manier dringt het niet echt door. Wellicht een soort zelfbescherming of misschien wel hormonen. Ik ben heel erg gefocust op Saar, ik heb een taak richting haar te vervullen en leef in een soort cocon. Bij Hendrik komt het veel heftiger binnen. Hij heeft veel meer angsten, terwijl ik weer vaar op een soort blind vertrouwen.
Op dinsdag 24 april word ik na 5 dagen ontslagen uit het ziekenhuis. Naar om weer zonder kind het ziekenhuis te verlaten, heel dubbel. Die avond gaan we gelijk weer naar haar toe. Hendrik en ik hebben allebei spanning en een knoop in onze maag. Toen ik na de geboorte van Noud uit het ziekenhuis ontslagen werd, gingen we gematigd positief naar huis. Dezelfde avond toen we hem voor de eerste keer weer bezochten, stortte onze wereld in. We kregen te horen dat hij er een infectie bij had gekregen. Die gedachte speelde nu continue door ons hoofd, als het nu maar goed blijft gaan. Bij Saar aangekomen, krijgen we gelijk goed nieuws, ze heeft een goede dag gehad en al haar bloedwaardes gaan de goede kant op. Wat een opluchting! Ons vertrouwen groeit langzaam.
Op woensdag 25 april gaat het ineens snel. We komen 's ochtends bij haar en zien dat ze een sonde heeft gekregen. Ze hadden ons hier al op voorbereidt. Ze zien vaak dat prematuur baby's na 5 a 6 dagen door hun reserves heen zijn en erg moe worden. Tot nu toe dronk ze alle voedingen zelf, bij mij uit de borst of borstvoeding uit een flesje. Nu ze groter wordt, moet ze meer milliliters drinken en dat redt ze niet helemaal meer zelf, ze is moe van de intensieve dagen hiervoor. Toch komt de verzorgster positief en optimistisch naar ons toe. Al haar bloedwaardes zien er zo goed uit. Ze mag onder de blauwe lampen vandaan en ook haar ademhaling is nu zo stabiel dat ze van de monitor af mag. Voor we het goed en wel door hebben, staan we Saar voor het eerst aan te kleden, mag ze van haar open warmte bedje in een wiegje en wordt ze verplaatst van de High Care Unit naar de Medium Care.
Kleertjes aan, wat een mijlpaal! Noud heeft in z'n korte leventje nooit kleertjes aan gehad. We hebben hem pas voor het eerst mogen aankleden na zijn overlijden. Het eerste pakje wat we Saar aantrekken is een pakje wat mijn moeder voor Noud had gekocht. Ook het witte broekje met grijze olifantjes, wat ze 2 dagen later aan krijgt, hebben we voor Noud gekregen. Het voelt fijn om haar deze kleertjes aan te trekken. Kleertjes van Noud die hij nooit heeft kunnen dragen, nu bij Saar om het lijf.
We bezoeken Saar 2x per dag in het ziekenhuis, we mogen haar dan zelf verzorgen en voeden. Haar bloedwaardes blijven mooi. De laatste stap is haar voeding en energiebalans, ze moet nu nog leren om al haar voedingen zelf te drinken. Als al haar waardes goed blijven en ze verder medisch is uitbehandeld, dan kunnen we haar wellicht met sonde mee naar huis nemen. Dan mag ze thuis verder leren drinken. Isala heeft daar een speciaal ondersteuningsprogramma voor. We wachten het af en werken langzaam naar haar thuiskomst toe.