Nog veel angsten te overwinnen

Vanaf het moment dat Noud geboren werd, tijdens zijn ziekenhuis opname en overlijden, tot zijn begrafenis, waren Hendrik en ik samen één. Stonden we samen sterk en waren we nauw verbonden met elkaar. We voelden elkaar feilloos aan in angst, hoop, strijdlust, onmacht en verdriet.

Kort na de begrafenis veranderde dat. We zochten allebei onze eigen weg in het verdriet. Al heel snel werd duidelijk dat we dit verdriet en gemis elk heel anders ervaarden. Dat we om verschillende redenen pijn en verdriet hadden. Dat Noud voor ons ieder een andere betekenis had en ook het verlies van Noud voor ons ook allebei iets anders betekende. Dat we in ons rouwproces behoefte hadden aan heel verschillende zaken. Mannen en vrouwen rouwen nu eenmaal op een andere manier van elkaar en ook elke persoon gaat anders om met verlies.

Waar ik compleet ontredderd op de bank zat en met rust gelaten wilde worden, had Hendrik behoefte aan structuur om de dag door te komen en ging de week na Noud's begrafenis weer aan het werk. Waar ik alleen maar kon huilen van verdriet, kwam Hendrik's verdriet en het verlies van Noud tot uiting in angsten. Angst opdat Fenna wat zou overkomen. Hij had met name een angst voor hersenvliesontsteking. In zijn ogen was dat ook iets wat zomaar op kon duiken, waar hij geen controle over zou kunnen hebben. Een zelfde soort onmacht als bij Noud. Elke nacht ging hij meerdere malen bij Fenna kijken, hield hij zijn hand op haar borst om te kijken of ze nog wel ademde.

Om ervoor te waken dat we door onbegrip uit elkaar zouden groeien, hebben we al vrij snel hulp samen gezocht. Via mijn huisarts en verloskundige kregen we meerdere mogelijkheden voorgelegd. We kozen uiteindelijk voor een vrouwelijke coach die gespecialiseerd is in rouwverwerking en zelf ook het verlies van een kindje had meegemaakt.

Hendrik wilde er eigenlijk gelijk heen, maar ik was toen nog niet in staat om te praten. We besloten de eerste intake half november te doen, na onze vakantie. Het klikte gelijk goed en sindsdien hebben de gesprekken met onze coach ons goed gedaan. Er was aandacht en ruimte voor onze individuele rouwprocessen en door open te blijven communiceren, hebben we weer meer begrip voor elkaar gekregen en kunnen we elkaar ook blijven ondersteunen. De sessies met onze coach hebben ons inzicht gegeven in elkaars verdriet, maar ook meer erkenning gegeven voor ons eigen verwerkingsproces.

Een 2-tal weken geleden hebben we ons laatste gezamenlijke gesprek met haar gevoerd. Intussen heeft ze ons alle ondersteuning en inzichten gegeven die we nodig hebben om ons rouwproces te omarmen en in contact met elkaar te blijven. Nu is het aan ons om dit proces voor te zetten.

Zelf heb ik besloten nog een ander coachingstraject met haar voort te zetten. Waar Hendrik zijn angsten intussen goed onder controle heeft, kamp ik momenteel met veel angsten en gebrek aan zelfvertrouwen. Het verlies van Noud heeft me kwetsbaar gemaakt. Mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in de wereld aangetast.

Ik ben bang voor de toekomst, bang dat Fenna wat overkomt, bang voor een eventuele toekomstige zwangerschap. Er is een ontzettend grote wens naar een derde kindje, maar tegelijkertijd is mijn grootste angst om nog een keer aan het graf te moeten staan. Ik weet gewoon niet hoe ik dat zou moeten overleven. En ze liggen er hoor, in de grafjes rondom Noud, kindjes van de zelfde ouders een jaar na elkaar. Het is misschien niet een goede graadmeter, maar wel de realiteit waarmee wij continue geconfronteerd worden. En het maakt me bang, heel bang.

Het gevoel dat je zelf het heft in handen hebt, dat als je iets graag wil en daarvoor gaat, dat je dan alles kan bereiken. Daar geloofde ik in, maar dat gevoel is nu weg. Ik heb alles gedaan wat gedaan moest worden om Noud een goede start te kunnen geven; onderzoeken, testen, bloedtransfusies, ziekenhuisopnames, keizersnede. Ik heb hoop gehouden, heb erin geloofd, heb ervoor gevochten, wilde niets liever en toch kwam het niet goed. En ik kan nog steeds niet begrijpen dat het niet goed is gekomen.

Heb ik dan toch iets niet goed gedaan, had ik dingen anders moeten doen? Had ik meer rust moeten nemen, had ik niet uit Leiden naar huis moeten gaan na de laatste transfusie? Wat had ik achteraf graag veel dingen anders gedaan! Het zijn schuldgevoelens die ik nog niet heb kunnen loslaten.

Ik weet dat ik daar aan moet werken en dat ga ik ook doen. Ik wil niet dat angst, onzekerheid en schuldgevoelens mijn leven beheersen. Ik hoop dat met mindfulness training ik me meer bewust kan worden van mijn eigen gedachten, emoties en oordelen. Ik wil leren in het 'nu' te leven en leren om bepaalde emoties en gedachten te herkennen en te accepteren.