Moederdag

Moederdag.... Een dag van blijdschap en dankbaarheid, maar ook een dag die voor mij symbool staat voor gemis en verdriet. Zo ontzettend dubbel, helemaal nu kleine Saar er is.

De tranen zijn intussen veelvoudig geweest en de emoties zitten nog steeds hoog. Of het de uiteindelijke kraamtranen zijn of de hormonen, geen idee, maar sinds Saars komst heb ik voor het eerst weer gehuild om Noud. Ik denk dat nu het beter gaat met Saar, ik eindelijk een beetje uit mijn cocon ben gekomen. De afgelopen 3 weken stonden geheel in het teken van Saar, alles was ondergeschikt, ik zat in een volledige zorg modus. Nu komt er langzaam weer wat meer ruimte voor andere emoties, die ik tot dusver nog niet had toegelaten.

Saar doet het naar omstandigheden heel erg goed. Na een kleine 2 weken ziekenhuis mochten we haar uiteindelijk met sondevoeding mee naar huis nemen. Die mijlpaal van dat ze mee naar huis mocht, heeft veel bij mij los gemaakt. Ik wilde haar zelf graag het ziekenhuis mee uitnemen. Omdat ik nog niet mag tillen, had ik Saar in de Maxi-Cosi op schoot in de rolstoel. Iedereen die voorbijkwam, wilde even een blik werpen en vertelde ons hoe mooi en klein onze Saar is.

Anderhalf jaar daarvoor had ik ook een kindje op schoot in een dicht mandje, verlieten we 's avonds ongezien het ziekenhuis en legde we thuis het levenloze lichaampje van onze zoon in de wieg. Nu ligt daar een heel mooi klein meisje in, met haar naam geschilderd in de wieg onder die van haar grote broer. Het besef dat ik voor dit moois, afscheid heb moeten nemen van ook zoiets dierbaars, is heel moeilijk. Als Noud niet was overleden was Saar er nooit geweest. Haar kleine fijne gezichtje, haar kleine handjes en voetjes, ze doen me denken aan Noud. Ik kan uren naar haar kijken, haar bewonderen en dan zie ik hem in haar terug. Wat een kostbaar geschenk heeft Noud ons gegeven.

Na een week met sondevoeding had Saar de sonde er zelf voor de derde keer uitgetrokken en mochten we het van de ziekenhuis begeleiding zonder proberen. Saar pakte dat goed op en de sonde mocht er dan ook uitblijven. Ze drinkt nu alle voedingen zelf.

Afgelopen woensdag moesten we met Saar naar het ziekenhuis om haar bilirubine en HB voor het eerst weer te laten prikken. De bilirubine was helemaal prima, maar het HB was intussen zo laag dat ze toch al nieuw bloed nodig had. Gelijk na het consult is ze opgenomen op de medium care, waar ze lag voordat ze met ons mee naar huis mocht. Voor de bloedtransfusie werd ze aan de monitor gelegd en daardoor viel ons op dat ze weer heel veel dipjes in haar ademhaling liet zien. Vooral in diepe slaap, vergat ze af en toe te ademen.

Terwijl we aan het wachten waren op het benodigde bloed gaf ik haar een fles en na de voeding was ze even helemaal weg. Ze vergat adem te halen en werd slap in m'n handen. De monitor alarmeerde gelijk en de verpleegkundige kwam aangesneld en zette Saar rechtop en wreef haar wakker, waarna ze zelf weer haar ademhaling oppakte. Ik ben me rot geschrokken, ik voelde haar zo in m'n handen weggeleiden. Dat was een hele harde reality check.

Na een hele dag wachten, kwam eind van de dag eindelijk het speciaal bestraalde en geprepareerde bloed binnen. Na een half uur doorlopen zagen we al verschil bij Saar, ze kreeg meer kleur en de dipjes in haar ademhaling werden minder. 

Door haar oppervlakkige ademhaling en dipjes die dag, wilde ze Saar na de transfusie nog een nacht ter observatie houden. Rationeel stond ik daar helemaal achter en vond ik dat heel verstandig, maar emotioneel ging ik kapot. Wat heb ik gesnotterd naast haar bedje... nu moest ik haar weer in het ziekenhuis achter laten, had ik thuis weer een leeg wiegje. Ik wilde haar zo graag bij me houden en niet meer loslaten.

Die nacht heb ik lopen dromen thuis in bed, alle rampscenario's kwamen voorbij; dat het ziekenhuis ons 's nachts belde dat het niet goed ging en we gelijk moesten komen, dat we 's ochtends zouden komen en dat ze ons zouden vertellen dat ze een infectie bij haar hadden geconstateerd...Stijf van de zenuwen stond ik.

Donderdagochtend zijn we gelijk weer naar haar toe gegaan. Oh wat was ik opgelucht toen ik weer naast haar bedje zat en zag dat het goed met haar ging. Ze had een goede nacht gehad en de dipjes in haar ademhaling waren niet meer zo diep als voor de transfusie. Dat ze af en toe nog een dipje laat zien, hoort bij haar prematuur zijn. Deze herstelt ze zelf weer prima, dus ze mocht weer mee naar huis.

Nu ze zelf kan drinken en langzaam wat meer energie krijgt, mogen we ook iets meer met haar gaan doen. We zijn al een klein rondje buiten in de kinderwagen wezen lopen en we kunnen nu langzaam wat kraamvisite gaan ontvangen. Vandaag op Moederdag hebben we met z'n vieren ons eerste uitstapje gemaakt, naar grote broer Noud! Die hoort er op een dag als vandaag natuurlijk bij. Eventjes waren we met z'n vijven compleet.