Mijlpalen

De afgelopen weken was Noud veel in mijn gedachten. De momenten aan deze periode een jaar geleden komen steeds terug. Vorig jaar rond deze tijd hadden we vakantie. De geplande reis naar Portugal ging niet door. Ik mocht Nederland niet verlaten vanwege de strenge controles die 1 a 2 keer per week plaatsvonden. We hebben er toen maar het beste van gemaakt. Gingen dagjes uit met Fenna, naar het Dolfinarium, naar de kindermiddag van het Hoornerfeest, lekker zwemmen op de Dreef en Fenna mocht samen met haar nichtje naar Ouwehands dierenpark in Rhenen.

Tijdens die vakantie, op 7 juli vorig jaar kreeg Noud ook zijn eerste bloedtransfusie. Na een controle in Isala Zwolle de dag ervoor, bleek zijn bloeddoorstroomsnelheid te hoog en werd er na overleg met het LUMC, besloten dat we ons de volgende dag in Leiden moesten melden voor een eerste transfusie. Wat waren we zenuwachtig. De educatieve film die we moesten kijken ter voorbereiding op de transfusie, gaf niet echt veel geruststelling. Na een lange dag wachten in het ziekenhuis, was het bloed uiteindelijk binnen en konden ze de transfusie doen. Het ging allemaal goed en viel uiteindelijk ook wel mee. Wat was Noud druk in mijn buik de eerste dagen na de transfusie. Alsof hij aan het voetballen en koppeltje duiken was. Hij was blij met het nieuwe bloed, het gaf hem weer nieuwe energie.

Vandaag, precies een jaar geleden was de bruiloft van een neefje van Hendrik. We waren uitgenodigd voor het feest. Ik had m'n haar bij de kapper laten op laten steken en een mooi positiejurkje voor het feest gekocht. 

Het blijft heel onwerkelijk. Alles van een jaar geleden voelt nog als vorige maand of vorige week. Het afgelopen jaar is als een waas aan me voorbij getrokken. Geen idee waar de tijd gebleven is. Het voelt af en toe ook nog echt als een boze droom. Alsof het niet gebeurd is. Alsof Noud nog helemaal niet geboren en gestorven is. Alsof we nog zwanger proberen te raken van Noud. De momenten waarop het besef goed doordringt, zijn ook de momenten waarop het verdriet me nog overvalt en me helemaal kan overnemen.

Laatst was er ook weer zo'n moment, waarop ik het moeilijk had en met een naar gevoel in de auto stapte onderweg naar mijn werk. Terwijl ik de auto de snelweg op draai, zit daar op een lantaarn paal een hele grote roofvogel naar beneden te kijken. Dan laat Noud zich even zien en weet ik dat hij bij me is.   

Ik probeer zo af en toe iets te maken voor Noud. Nu ben ik een vogelhuisje voor hem aan het beschilderen. De afbeeldingen van zijn geboortekaartje komen erop en het is de bedoeling om deze straks bij hem in het bos aan de boom achter zijn grafje op te hangen. Het siervogelhuisje naar aanleiding van het geboortekaartje van zijn zus voor op haar kamer is al af.

Ik ben ook bezig geweest om Noud zijn gipsen hand- en voetafdrukjes in te lijsten. Het gekochte lijstje paste helaas niet. Wel heb ik voor het eerst echt de tijd genomen om z'n handjes en voetjes goed te bekijken. In z'n voetafdrukjes zie je het vocht wat hij vast hield in de voetzooltjes terug. Alle teentjes zijn prachtig te zien. Ondanks het vocht, blijven het hele kleine voetjes. Bij zijn vingertjes viel mij nu voor het eerst op, dat hij ook kromme pinkjes heeft. Net als bij mij staan de kootjes van zijn pinkjes schuin. Noud heeft Witteveen/ Erika pinkjes!

Afgelopen week stond in het teken van Noud zijn gedenkteken. Eindelijk was er een datum. Afgelopen donderdag zou het geplaatst worden. Woensdag heb ik samen met Fenna zijn grafje leeggemaakt en nog een laatste foto gemaakt van hoe het er zonder gedenkteken uit zag. Het voelde heel naar om het zo kaal en leeg achter te laten. Van een paar steentjes die er lagen, heb ik toen nog maar een hartje gemaakt. Thuis hebben we al z'n spulletjes schoongemaakt en de knuffeltjes die op z'n graf stonden gewassen.

Woensdagnacht was ik onrustig. Ik was gespannen en heb ontzettend lopen dromen. Donderdag in de loop van de ochtend kreeg ik een belletje dat er helaas een spoedgeval tussendoor was gekomen. Er moest een gedenkteken van een graf worden gehaald, daar er iemand bijgeplaatst moest worden. Dat ging natuurlijk voor. De hele dag was ik van slag. Hendrik die 's avonds thuis kwam, gaf aan dat het hem ook meer deed dan hij had gedacht. 

Gelukkig hoefden we niet veel langer te wachten. Afgelopen vrijdag is Nouds gedenkteken uiteindelijk geplaatst. Wat vond ik het spannend. We hebben het met heel veel zorg uitgekozen en ik had er al die tijd een soort beeld van in mijn hoofd. Het moest uiteraard helemaal perfect zijn, want het is voor Noud. 

Zelf had ik vrijdagavond een afspraak en kon niet direct gaan kijken. Hendrik is wel aan het eind van de dag even gaan kijken en vroeg of ik foto's wilde zien. Ik was natuurlijk heel benieuwd. Maar op de foto's dacht ik te zien dat bepaalde dingen anders waren dan ik me had voorgesteld. Ik werd er heel verdrietig van. Hendrik zei echter dat het echt heel mooi was.

Zaterdagochtend zijn we eerst samen even wezen kijken. De sterren zitten net iets dichter op de steen dan ik me had voorgesteld, maar het is goed en mooi zo. Ik ben blij dat Nouds grafje nu eindelijk een gedenkteken heeft en het is verder helemaal zo geworden als ik me had voorgesteld. 

Samen met m'n schoonmoeder heb ik zaterdag plantjes uitgezocht en gepoot. Er zijn paarse Campanula plantjes opgekomen. Deze heten ook wel de ster van Bethlehem. Mijn schoonmoeder had deze bloemetjes ook in het grafstukje verwerkt die op Nouds kistje stond toen hij begraven werd. 

's Avonds hebben we met z'n drieën de spulletjes van Noud teruggebracht en alles een mooi plekje gegeven. Fenna is helemaal trots op de gele ster, die voor haar staat als grote zus van Noud. De grote turquoise ster staat voor Noud en de 2 lichtblauwe sterren onder Nouds ster en rond zijn naam, staan voor mij en Hendrik. Zo is ons gezin compleet, "voor altijd samen in de lucht".

Vanochtend zijn we nog even met de opa's en oma's en mijn broertjes wezen kijken. Fenna heeft intussen ook weer een mooie tekening voor "mijn Noud" (zoals ze dat altijd zo mooi zegt) gemaakt, dus die kreeg gelijk ook weer een mooi plekje. 

Niet alles wat op Nouds grafje stond, past er nu ook weer goed op. Een paar spulletjes hebben we thuis gelaten en een hanger met vleugels hebben we vanmiddag in de geboorteboom van Noud gehangen. Fenna heeft de boom met bellen volgeblazen. En nu zijn we op, moe en leeg. Al die spanning en emotie kost zoveel energie.

Nog even en dan is het een jaar geleden dat Noud geboren werd. 9 september.... De gedachte eraan brengt al een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag, maar die dag komt eraan. Dan ga je nadenken over hoe je zo'n dag doorkomt, hoe je er invulling aan wilt gaan geven. We willen heel graag stil staan bij Noud's geboorte. Hij hoort er immers altijd bij en hij mag niet vergeten worden. Het zal geen verjaardagsfeest worden, maar we willen wel graag zijn geboortedag vieren met onze directe familie. Afgelopen week heb ik er dan ook maar een uitnodiging uitgestuurd. Dat was ook wel een hobbel om te nemen, maar ook weer goed. Weer een stap in het proces, een mijlpaal, net als het plaatsen van het gedenkteken. 

Noud's sterfdag, 17 september, volgt natuurlijk kort daarop. Over die dag kan ik nog niet nadenken, hoe ik die dag moet doorkomen, geen idee. Het liefst zou ik mezelf opsluiten en onder de dekens blijven tot die voorbij is. Alles voor de eerste keer, na Noud is moeilijk, maar zijn sterfdag is gewoon niet te doen.