Het leven weer in eigen handen

De eerste maanden van dit jaar waren moeilijk. Na alle festiviteiten in december had ik het zwaar. Het gemis was sterk aanwezig en ik heb ontzettend met mezelf geworsteld. Op zoek naar wie ik nu ben; welke vrouw, moeder, dochter, zus, vriendin en collega? Mijn verdriet, angsten en schuldgevoelens zaten me steeds meer in de weg. Ik projecteerde ze ook nog eens op Saar.

Dolgelukkig ben ik met Saar. Haar zien groeien, ontwikkelen en lachen doet me Noud echter ontzettend missen. De interactie en band die ik met Saar heb wordt steeds groter, ik ben verdrietig dat ik dat nooit met Noud heb kunnen opbouwen. Ik vraag me continue af hoe hij er rond dezelfde leeftijd als Saar uit zou hebben gezien. Zou hij ook zo'n blond koppie hebben net als Saar, zou hij nog steeds die mooie grote blauwe ogen hebben, zou hij net als Saar op z'n papa lijken, zou hij een rustig jongetje zijn of net zo'n druktemaker als z'n zussen, hoe zou hij lachen?

Tegelijkertijd werd ik gedreven door angst. Ik ben mijn basis vertrouwen in de wereld kwijt. Ik vind het moeilijk te geloven dat alles in principe goed gaat. Geen vertrouwen dat als je je kinderen naar bed brengt, ze veilig slapen en de volgende ochtend gewoon weer wakker worden. Ik durfde Saar dan ook niet in haar eigen kamertje te laten slapen en hield haar angstvallig naast me in de wieg in mijn eigen kamer. Als ik haar 's nachts niet hoorde of te stil vond liggen, controleerde ik of ze nog ademde door m'n hand op haar borst te leggen. En dat deed ik meerdere keren per nacht.

Mensen zeggen dan goed bedoeld, kinderen gaan echt niet zomaar dood hoor. Maar zo voelt dat helemaal niet voor mij. Mijn laatste zwangerschapscontrole van Noud zag er goed uit en men had het idee dat alles onder controle was. 3 Dagen later was het helemaal mis. Noud werd gehaald en het ging in rap tempo van kwaad tot erger en binnen 9 dagen was hij dood. Nog voor mijn uitgerekende datum was hij geboren, gestorven en begraven. Zijn leven glipte zo door onze vingers, totaal machteloos. En dan de verhalen die wij inmiddels maar al te goed kennen van overleden kindjes naar aanleiding van wiegendood of hersenvliesontsteking. Zo plotseling, uit het niets, het boezemt een ongelooflijke angst bij me in.

Mijn moederinstinct is ook niet meer zoals deze was voor Noud. Als Fenna of Saar ziek zijn, vind ik het moeilijk in te schatten wat de ernst van iets is, of het vanzelf over gaat of niet. De afgelopen maanden zijn we verschillende keren naar de huisartsenpost gereden.

En dan schuld, wat kan je je daar zelf gek mee maken. Vol van schuldgevoelens omtrent Noud. Mezelf blijven afvragen 'wat nou als' ik tijdens mijn zwangerschap, had het dan een andere uitkomst gehad? En mijn grootste gevoel van schuld en onmacht, dat ik mijn zoon niet heb vastgehouden en geknuffeld voor het moment dat hij in onze armen stierf.

En dan krijg je 2 jaar later een klein meisje, die je de eerste 2 weken ook niet bij je hebt, die je maar af en toe even mag vasthouden en je elke avond alleen in haar ziekenhuisbedje moet achterlaten. Ook richting Saar is daar een stuk schuldgevoel ontstaan. Toen ze eenmaal mee naar huis mocht, wilde ik in alles overcompenseren. Ik wil haar bij me houden en nooit meer loslaten. Dus naast angst, ook gedreven door schuld om haar bij me te houden en naast me te laten slapen.

Dat die gevoelens zo zijn ontstaan is denk ik niet raar, alleen begon het me steeds meer te beklemmen. Daarnaast sliepen we met Saar naast ons ook niet goed en kampen we intussen met chronisch slaap te kort. Ik wilde er heel graag iets aan gaan doen, ik wist alleen niet hoe. Waar de schoen wringt weet ik intussen goed, maar ik heb tools nodig om het tij daadwerkelijk te kunnen keren.

Door mijn worstelingen en chronische slaap te kort ging het ook niet lekker meer op mijn werk. Voor het eerst heb ik via mijn werk om hulp gevraagd. Ik heb kenbaar gemaakt dat het niet goed ging en eind van het jaar had ik een training NLP uitgezocht van het trainingsbudget wat ik de afgelopen jaren met mijn bonus had verdiend. Ik was ervan overtuigd dat deze training mij de tools zou geven die ik zocht. Zo! wat ben ik van een koude koffie thuisgekomen. Ik kreeg de deur in mijn gezicht door het nieuwe management. De training mocht ik niet doen, want mijn trainingsbudget n.a.v. mijn behaalde bonussen zou zijn vervallen en woorden als 'ze heeft alle tijd gehad om te rouwen' zijn gevallen. Ik zal niet verder in detail treden, maar het komt er op neer dat ik ontzettend ben gekwetst en dat de benen onder me vandaan zijn gezaagd.

Het resulteerde in de situatie dat ik voor het eerst in mijn leven naar een Arbo arts moest, omdat ik niet meer wist hoe ik verder moest op mijn werk. De Arbo arts adviseerde, net als mijn huisarts om psychische hulp te zoeken en hij raadde tevens een professioneel begeleid mediation gesprek aan te gaan met mijn werkgever omtrent de training. Dat mijn werkgever, dat relatief kleine bedrag niet in mij wilde investeren, met geld wat ik overigens zelf reeds had verdiend door het behalen van mijn targets de afgelopen jaren, kon de Arbo arts net zo min als ik begrijpen. Uitval van mij zou de werkgever immers veel meer geld kosten. Uiteraard heb ik ook rechtsbijstand ingeschakeld, die mij volkomen in mijn recht zette en mij wilde bijstaan. De werkgever mag absoluut niet verkregen trainingsbudget zomaar intrekken. Gelukkig kwam het niet zo ver, het gespreksverslag van de Arbo arts deed zijn werk en zorgde ervoor dat mijn werkgever uiteindelijk instemde met de training.

Mijn NLP training ben ik dan ook begin februari gestart. Dat was heel welkom, want ik zat intussen zo aan de grond dat ik alles wilde aanpakken. NLP staat voor Neuro Linguïstisch Programmeren en is een krachtige, effectieve methode om snel inzicht te krijgen in de drijfveren en motivaties van ons handelen. Met NLP ga je aan de slag met je zintuigen, gedachten en gevoelens met als doel je bewust te worden van die invloeden. Daarbij gaat het er niet om wát je je herinnert, maar om de werking van je geheugen. En wat het effect van die gebeurtenis is op je dagelijks handelen. Door NLP leer je die ervaringen en gebeurtenissen op een andere manier te bekijken.

En het werkt, ik heb intussen 6 van de 15 lessen gehad en het heeft me al zoveel inzicht gegeven, dat het me rust geeft en ik actie durf te ondernemen als bijvoorbeeld Saar in haar eigen kamer te laten slapen. Ik ben me er intussen van bewust dat al die emoties mij niet overkomen, maar dat ik ze zelf conditioneer en in standhoudt. Als ik ervoor kies om die emoties te voelen, kan ik er ook voor kiezen ze niet te voelen.

Na 3 maanden op de wachtlijst te hebben gestaan ben ik afgelopen week ook voor een intake gesprek geweest bij een psycholoog gespecialiseerd in trauma verwerking. Ook dit pak ik graag aan met als doel om een andere emotionele lading aan mijn herinneringen en herinneringsbeelden te geven. De methode die de psycholoog wil gaan toepassen is EMDR (Eye Movement Desenstization and Reprocessing).

Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik heb het gevoel dat ik tenminste nu zelf weer achter het stuur van mijn eigen leven zit.