Einde van een tijdperk

De tijd vliegt voorbij. Onze kleine Saar is geen prematuur baby meer. Intussen is ze 16 weken oud, zo'n 5 ½ kilo, 62 cm lang en er is steeds meer interactie met haar mogelijk. Ze lacht, babbelt en is heel druk met haar handjes. Het 'frummeltje', zoals we haar de eerste weken noemde, is niet meer. Niet meer een klein baby'tje net als Noud was. Die fase is ze nu echt voorbij. De kleinste baby kleertjes zijn intussen te klein en met weemoed opgeborgen. Nu weet ik zeker dat ze nooit meer gedragen gaan worden door een kindje van ons. Nooit meer zwanger en nooit meer een heel klein babytje. Het is het einde van een tijdperk.

Mijn verlof is intussen ook voorbij. Mijn eerste werkweek zit erop. Ik heb genoten van de 'baby bubbel', dat je focus alleen maar uit gaat naar het zorgen voor je kindjes. En wat was het prachtig weer! Vanaf het moment dat ik met verlof ging in april tot begin deze week scheen de zon. We zijn alle dagen buiten geweest. De laatste 2 weken van mijn verlof heb ik met de meisjes gekampeerd op ons eigen bosperceel samen met de rest van mijn schoonfamilie. Elke ochtend werden we gewekt met het gekrijs van een buizerd die zich in ons bosperceel ophoudt. Prachtig, een "Noud" vogel die continue van zich liet horen en gedurende de dag boven ons zweefde en op ons neer keek.

Fenna vond het fantastisch om te kamperen met mama en Saar en super leuk om met al haar nichtjes en neefjes de hele dag te spelen en te zwemmen. Af en toe gingen we even een stukje wandelen samen met ons neefje van 2 ½. Dan liepen hij en Fenna aan weerszijde van de kinderwagen of samen hand en hand voor de kinderwagen uit. Zo'n mooi gezicht, het had Noud kunnen zijn geweest. Zo zie ik Fenna en Noud in gedachten hand in hand voor me uit lopen.

Naast dat Saar goed groeit en ontwikkelt gaat het ook de goede kant op met haar bloedwaarden. 4 weken geleden heeft ze voor het laatst een bloedtransfusie gehad. Dit was de 3de transfusie na haar geboorte. Het aanleggen van het infuus had heel wat voeten in de aarde. Ze is maar liefst 9x geprikt voor het eindelijk lukte. Ze hebben haar meerdere keren in haar handjes en voetjes geprikt en zelfs in haar hoofd hebben ze het geprobeerd. Elke keer werd er een andere verpleegkundige of arts gehaald om het te proberen. De 4de arts die van de NICU was gehaald, kreeg bij zijn 2de poging de infuusnaald eindelijk goed in de ader.

Wat was kleine Saar van slag. En terecht! Ontzettend zeer doet dat gepoer in je bloedvaten. Bij elke poging moesten we haar met 3 man vast- en stilhouden. Gillen totdat ze blauw zag deed ze. Ik was zelf ook helemaal van slag, het werd op een gegeven moment echt een kwelling. Weer dat weemoedige gevoel van dat je kind pijn heeft en je er niets aan kan doen. Ik heb op het punt gestaan om haar weer mee naar huis te nemen, omdat het maar niet wilde lukken. Gelukkig ging de transfusie uiteindelijk goed en bij de laatste controle, nu geleden 2 weken geleden, zagen we in Saar's bloedwerk dat haar lichaam nu ook zelf nieuwe bloedcellen begint aan te maken. Hopelijk was dit dus de laatste transfusie en kan Saar's lichaam het vanaf nu zelf.

Op zondag 15 juli is Saar gedoopt. Het was een prachtige, maar ook heel emotionele dienst. Heel dankbaar, maar ook heel moeilijk om weer voor in dezelfde kerk te staan met je kindje. Dit keer mochten we gelukkig ons kindje de kerk binnendragen om het te laten opnemen in onze gemeente, in plaats van het de kerk uit te dragen om afscheid te nemen. De dienst en de dag zijn helemaal gegaan zoals we gehoopt hadden. Ik keek er naar uit, omdat het zo'n bijzonder moment was, maar ik ben ook wel weer blij en opgelucht dat het erop zit.

Mijn schoonmoeder heeft Saar binnengedragen en tijdens het binnendragen hebben mijn moeder, 'stiefmoeder' en tante samen gezongen onzer begeleiding van mijn vader op de vleugel. Prachtig dat ze dit zo samen konden doen. Saar is gedoopt uit het stenen doopbakje, waar Noud ook uit is gedoopt. Onze dominee had deze meegenomen naar het ziekenhuis voor de doop van Noud en nu had hij deze in de doopvont van de kerk gezet. De dienst stond in het teken van 'Tijd voor leven', met als symboliek de levensparels uitgebeeld in kaarsen. Een gouden kaars voor de Godsparel, een witte kaars voor de IK parel met daarnaast de doopkaars, een gele kaars voor de struggels in het leven, een blauwe kaars voor de tijd van zorgeloosheid, 2 rode kaarsen voor de liefde, een zwarte kaars voor angst, pijn, verdriet en dood, met daarnaast een witte kaars, die laat zien dat het licht binnen handbereik is en er altijd hoop is.

Tijdens de dienst heb ik nog een gedichtje voorgelezen en we hebben ook het dooplied 'Kind wij dragen je op handen' gezongen, dat ook bij Noud's doop in het ziekenhuis door Hendrik is voorgelezen en heeft geklonken tijdens zijn afscheidsdienst. Het was heftig en emotioneel om dat lied weer te horen en te zingen, maar ook heel mooi. De cirkel is rond.

En nu begint het aftellen weer. Het is alweer halverwege augustus en voor we het weten is het weer 9 september. September, de maand van Noud! Ons mooie mannetje zou 2 moeten zijn geworden. Alweer 2 jaar zonder onze zoon, onvoorstelbaar! Wij zijn intens dankbaar en gelukkig met de komst van zijn zusje, maar toch is het gemis om Noud niet minder. Saar vervangt Noud niet, net zoals Fenna Noud niet vervangt. Het verdriet, om het kind wat er niet meer is, blijft. Saar laat echter wel onze ogen weer stralen, vult onze armen en laat onze harten weer sneller kloppen, net zoals Fenna ons gelukkig maakt. Ze geeft ons leven weer een mooie glans, waar het een tijd gedompeld is geweest in verdriet. We zijn nu weer vol van leven, opvoeden en opgroeien.

Nog even mooi mannetje, dan ben je weer jarig.