Donkere wolken

Lief mooi mannetje, wat mis ik je! Deze weken naar jouw dagen toe vallen me zwaar. Alsof er hele donkere wolken boven ons hoofd hangen. Het rauwe verdriet voert de boventoon. Leegte in m'n hart en handen op m'n keel. Het is zo grootst dat het me nog steeds helemaal kan overstijgen. Pijn, dat jij zo hebt moeten vechten in jouw korte leventje. Verdriet, dat we je nooit hebben kunnen knuffelen en geborgenheid hebben kunnen geven. Onmacht van jou zien lijden, maar niet kunnen helpen. Boos op een wereld die niet stoppen wil. Gemis, dat je niet elke dag gewoon hier bij ons kunt zijn.

Met 2 kleine kinderen thuis is voor rouwen en al dat verdriet niet zoveel tijd. De meisjes eisen hun eigen aandacht, wat ook heel goed is. Hendrik en ik proberen in deze dagen onze eigen momentjes te pakken waarin het verdriet en gemis om Noud de boventoon mag voeren. Voor mij zijn dat veelal de momenten dat ik alleen in de auto zit en dan zet ik de muziek van Noud aan, of op de zeldzame avonden dat ik alleen thuis ben, dan schrijf ik over Noud of kijk ik zijn foto's. Onder de douche is ook zo'n heerlijk privé moment waarin je al je emoties de vrije loop kan laten.

Vorig jaar vielen deze weken mij ook zwaar. Op Nouds geboortedag zelf viel er toen echter een soort zware last van me af en maakte een groot deel van het verdriet plaats voor een heel trots gevoel. Trotsheid op onze zoon, onze kanjer die geboren is en voor altijd deel uit zal maken van ons gezin, ook al is hij niet meer fysiek bij ons. Ik hoop dat dat gevoel ook dit jaar de boventoon zal voeren op zijn verjaardag.

Gelukkig heeft Noud een heel mooi plekje, waar we hem altijd kunnen bezoeken. Hij ligt er zo mooi en vredig in het bos, het zonnetje schijnend door de bomen op zijn grafje. We komen er graag en elke week op zondag, dan gaan we samen met de meisjes. Fenna gaat vaak op fiets en scheurt dan de kronkelpaadjes richting Nouds grafje af, als een wedstrijd wie er het eerste is. Als ze zin heeft maakt ze een nieuwe tekening voor Noud. We geven de plantjes water, steken de kaarsjes aan en Fenna helpt vaak met het netjes aanharken rondom de kindergrafjes. Ze kent alle kindjes in Nouds straatje bij naam.

Het daar samen zijn voelt als een familie momentje, waarbij we nieuwe herinneringen maken samen met Noud. Fenna vergeet soms helemaal dat het een begraafplaats is. Ze scheurt er rond op haar fietsje, step of heeft haar rolschaatsen aan. We moeten haar dan af en toe zeggen dat ze iets stiller moet zijn, want ze praat, lacht en giert ronduit. Afgelopen zondag vroeg ze, waarom moet ik zachter praten? Gaan de mensen dan nog meer dood? Nee dat niet, maar de mensen die hier op bezoek komen zijn soms een beetje verdrietig. Nou dat vond ze maar een beetje raar, het was toch heel gezellig.

2 jaar alweer, je zou een ondernemende en ondeugende peuter zijn. Scheuren op je driewieler achter je grote zus aan, bouwen met de duplo of de houten trein, spelen in de zandbak, helpen in de tuin, papa en mama zeggen en kleine verhaaltjes vertellen. In mijn gedachten doe je dit allemaal, hoog in de hemel samen met je vriendjes Joep en James, die ook 2 zijn. En met Lasse, die naast jou ligt en iets ouder is, die weet natuurlijk precies hoe het allemaal moet. En je vriendinnetjes Illana, Suus, Xaar en Félice, daar pas je een beetje op. En zondag is het feest, ook bij jullie. Wij hangen hier de slingers en ballonnen op en ze vliegen naar de hemel, allemaal voor jou.