Dankbaarheid

De weken vliegen voorbij. Onze lieve kleine Saar doet het hartstikke goed. Ze drinkt goed, groeit goed en is een heel content en makkelijk meisje. Ze is zo van ons en ze hoort erbij alsof ze er altijd is geweest. Een leven zonder Saar is niet meer voor te stellen. Wat zijn we intens dankbaar voor dit geschenk. Een cadeau van Noud en van God, zo voelt het.

Over 2 weken gaat Saar gedoopt worden. Onze dankbaarheid kunnen we dan uiting geven. Aan de andere kant grijpt de doopdienst me ook naar de keel. Het haalt herinneringen terug en het speelt met mijn emoties. De laatste keer dat we met ons pasgeboren kind in de kerk waren, moesten we het de kerk uitdragen om het te gaan begraven. Hoe mooi, maar ook ontroerend dat we Saar nu de kerk in mogen dragen, om opgenomen te worden in onze kerkelijke gemeenschap.

Ik ben eigenlijk helemaal niet zo 'kerkelijk'. Ik ga maar sporadisch naar een kerkdienst. Toch zijn Hendrik en ik in de kerk getrouwd en hebben we onze kinderen laten dopen. Het geloof staat voor ons met name voor bepaalde waarden en normen en een manier van leven die we mooi en belangrijk vinden. We zijn beiden kerkelijk opgevoed en hebben dat beiden als een toegevoegde waarde en verrijking van onze kijk op de samenleving ervaren. Dit willen wij onze kinderen ook mee geven, ongeacht wat zij later met hun geloof besluiten te doen.

We hopen Saar de doopviering te geven die we voor Noud voor ogen hadden. Wat hadden wij ook hem graag op een andere manier de kerk binnengedragen. Zijn doop was een 'nooddoop', een noodkreet om hulp en ontferming, midden op de intensive care omringd door hectiek en machines. Uiteindelijk was het een prachtig moment, met allemaal mensen die hem liefhadden om hem heen. Zijn doop heeft ons toen veel kracht gegeven en leek Noud zelf even vleugels te hebben gegeven. We zijn ontzettend dankbaar dat deze mogelijkheid ons werd aangereikt en dat het medisch personeel en onze dominee de doop van Noud hebben mogelijk gemaakt.

Tijdens Noud zijn doop in het ziekenhuis werd er niet gezongen, klonk er geen muziek. Het lied wat we graag hadden willen zingen bij zijn doop, heeft Hendrik voor gelezen; "Kind, wij dragen je op handen, naar het water van de bron. Want jouw leven mag niet stranden, niet vergaan in het waarom. Door het water vroeg of later kom je dicht bij het geheim. In de hoge hemel staat er dat je kind van 't licht mag zijn."

Dit lied op de melodie van The Rose, heeft geklonken tijdens Fenna haar doop en uiteindelijk ook op de begrafenis van Noud. Wij hebben Noud zijn afscheidsdienst laten opnemen in beeld en geluid. Ik heb het nog nooit terug geluisterd of bekeken, met uitzondering van het ene stukje waar mijn vader de melodie van dit lied speelt op de vleugel en het zingen van de gemeente begeleid. Dit lied heeft door z'n prachtige melodie en tekst zo'n dubbele lading gekregen met het overlijden van Noud, maar het moet ook weer klinken tijdens de doop van Saar, dat willen we heel graag. En we gaan m'n vader wederom vragen om het te spelen.

Nog iets om heel dankbaar voor te zijn is de verstandhouding tussen mijn ouders en hun partners. Deze is na de echtscheiding van mijn ouders nog nooit zo goed geweest. Ontzettend dankbaar ben ik Noud hiervoor. Zijn geboorte en overlijden hebben hen als opa's en oma's samengebracht. Ze hebben het verleden laten rusten en zijn als een eenheid om ons heen gaan staan tijdens alle moeilijke en mooie momenten van de afgelopen 2 jaar; van het loslaten en begraven van Noud, het rouwen om zijn verlies, tot de verre van zorgeloze zwangerschap van Saar, haar oh zo spannende geboorte, ziekenhuisperiode en nu haar doop.

Mijn moeder zal samen met m'n stiefmoeder (al noem ik haar zo nooit😊) en mijn tante een prachtig lied zingen op het moment dat Saar de kerk wordt binnengebracht. Mijn vader gaat dat op de piano begeleiden en mijn schoonmoeder zal Saar binnendragen in de familie doopjurk, die ook Hendrik heeft aangehad. Hoe bijzonder is dat!

Noud hoort er altijd bij en komt in vele kleine dingen terug. Zo ook bij de doop van Saar, met het lied wat we gaan zingen, de doopjurk die hij nooit heeft kunnen dragen, maar wel aanwezig was bij zijn doop in het ziekenhuis en de verbondenheid van onze familie die hij zo ontzettend heeft versterkt.

Dankbaar zijn we voor onze 2 prachtige dochters en onze kanjer van een zoon, die ons zoveel gebracht heeft om dankbaar voor te zijn , maar die we ook nog elke dag zo missen.