Count your blessings

Ons kleine meisje is 1 jaar. Wat een mijlpaal! Ook wel een opluchting, we hebben het gehaald. Ze is nu 1 jaar, een dreumes en geen kleine kwetsbare baby meer. We hebben het uitgebreid gevierd. Net als een jaar geleden was het prachtig weer. Op goede vrijdag, haar verjaardag zelf, zijn we lekker met het gezin er op uit gegaan, een middag naar de dierentuin. 2de Paasdag hebben we haar verjaardag met familie gevierd, heerlijk buiten in de tuin.

Saar heeft van ons een houten paardenschommeltje gekregen. Hendrik heeft zelf de afgelopen 2 weken een grote schommel voor de 2 meisjes in onze tuin gebouwd. Van opa en oma heeft Saar een houten kinderstoeltje gekregen, beschilderd met een paardje en haar naam, net als opa ook voor Fenna en Noud heeft gemaakt. Nu staan er 3 kleine stoeltjes aan de tafel. En we kregen een mooie vlaggenlijn met Saars naam van Stichting Félice cadeau. Voor Noud hebben we ook zo'n mooie vlaggenlijn mogen ontvangen. Deze vlaggenslinger kunnen we nu elk jaar met Saars verjaardag ophangen.

Voor Saar's verjaardag had ik ook een foto album gemaakt. Ongelooflijk wat is de tijd snel gegaan. Alles begint nu eigenlijk pas te bezinken. Ik merk dat mijn hoofd nu langzaam rust terugvindt en alle puzzelstukjes een plek aan het geven is. Met het terugzien van de foto's komt ook de herbeleving.

Wat een rollorcoaster is het geweest. Alle spanning tijdens de zwangerschap met elke week een controle in het ziekenhuis, 16 weken lang elke week thuis een infuus en 4 x een foetale transfusie in het LUMC en onderwijl het verdriet en de rouw om het kind wat we verloren zijn. En dan Saars geboorte en start, wat een angst hebben we daar naartoe gevoeld. Ik weer opgenomen op dezelfde afdeling in het ziekenhuis als bij Noud en Saar net als Noud eerst op de NICU ook onder de blauwe lampen voor het te hoge bilirubine gehalte. Gelukkig deed ze het gelijk harstikke goed, maar de eerste 5 maanden van haar leven stonden toch nog bol van zorgen, ziekenhuis opnames en controles, nog 4 bloed transfusies, angst en vertrouwen wat moest groeien. Sinds een paar maanden voel ik me pas echt vrij van zorgen. Het vertrouwen is nog steeds groeiende, de angst ben ik aan het overwinnen.

Rondom Saars verjaardag heb ik veel terug gedacht aan de dagen een jaar geleden en daarbij eigenlijk ook weer aan de eerste dagen van Noud. Saar is nu eenmaal verbonden met Noud. En ook bij het vieren van die prachtige eerste verjaardag van Saar, schiet het door mijn hoofd, een verjaardag die voor Noud nooit gekomen is.

Vandaag een jaar geleden was ook een mijlpaal, Saar mocht mee naar huis uit het ziekenhuis. Dolgelukkig waren we, ons mooie kleine meisje mee naar huis, waar ze hoorde als onderdeel van ons gezin. Met een levend kindje, heerlijk warm ingestopt in de maxicosi, het ziekenhuis verlaten. Anderhalf jaar daarvoor was het zo anders geweest.

Naast mijn hoofd, komt mijn lichaam nu ook eindelijk weer een beetje tot rust. De hormonen worden steeds minder. Heel raar, ik begin me weer steeds meer mezelf te voelen, terwijl ik niet eens door had dat ik was veranderd. 3x zwanger binnen 3 jaar tijd, de afgelopen 4 jaar heeft mijn lichaam niet anders gekend dan die hormonen.

Het waren ook die hormonen die het vuur in mij aanwakkerden om na te denken over nog een zwangerschap, weer een kindje. En nee, dat gaan we niet doen, maar het gevoel was er wel. Een jaar na de geboorte van Fenna ben ik zwanger geworden van Noud en een jaar na de geboorte en het overlijden van Noud, ben ik zwanger geworden van Saar. En nu is Saar een jaar en dat gevoel borrelde weer. Het gevoel van (nog) niet compleet zijn, (nog) een klein kindje in je armen willen sluiten. Maar compleet worden doen we nooit meer en het kindje wat ik eigenlijk in mijn armen wil sluiten is Noud.

Misschien als ik jonger was geweest en als mijn zwangerschappen niet zoveel complicaties gaven, maar nu durf ik het niet meer. Na Noud heb ik nog één keer al mijn angsten getrotseerd, omdat het verlangen zo groot was, maar nu volg ik mijn hoofd en verstand. En ik niet alleen, Hendrik ook zeer zeker. Het klinkt misschien raar, maar dit op zich is voor mij ook onderdeel van mijn rouw proces. Het leren loslaten van hetgeen wat niet meer gaat komen. Wat mij sterkt is echter hetgeen ik heb! 

Count your blessings; 2 prachtige dochters en een kanjer van een zoon, die altijd mee kijkt.