Alle ballen uit de lucht

Het heeft even geduurd voor dit verhaal op papier stond. Mijn hoofd is vol en ik kan niet goed nadenken, maar nu het eenmaal uit de pen komt en op papier staat, lucht dat ook weer op. Het is wel een lang verhaal geworden, mijn hoofd zit niet voor niets zo vol😊, hopelijk lees je het hele verhaal met me mee.

Ik had me eigenlijk voorgenomen om zakelijk en privé te blijven scheiden en niets over mijn werk te schrijven. Maar als je werk één van je passies is en een groot deel van je leven, is het moeilijk om daar compleet aan voorbij te gaan. Helemaal nu, want ik zit thuis in de ziektewet met overspanningsklachten.

Terugkijkend gaat het al lange tijd niet zo goed. Het eerste jaar na Noud was puur overleven. Dealen met het eerste grote rauwe verdriet en gemis. Daar hebben Hendrik en ik toen samen hulp voor gezocht bij een rouwcoach. Samen, omdat we elkaar niet uit het oog wilden verliezen in ons eigen grote verdriet. Na 3 kwart jaar zat ons gezamenlijke traject erop. Ik besloot zelf nog een eigen traject bij deze coach voort te zetten voor een stuk begeleiding en verdieping. Dat heb ik bij deze coach gedaan tot het moment dat ik met zwangerschapsverlof ging van Saar in maart 2018.

Terugkijkend ben ik wel bezig geweest met rouw, verdriet en gemis, maar voor een heleboel andere gevoelens ,die voortvloeiende uit het overlijden van Noud, heb ik mezelf geen tijd en ruimte gegund. Ik had nog een klein meisje van nog geen 2 jaar en voor haar moest ik door. En ik moest van mezelf door. Ja, ik weet intussen dat ik de lat voor mezelf erg hoog leg en ik niet altijd even lief ben voor mezelf. Dat in combinatie met het feit dat ik me ook nog eens heel erg aantrek wat anderen van mij vinden en verwachten, waardoor ik de druk van de samenleving heel erg voelde. De samenleving die op een gegeven moment verwacht dat je de draad weer oppakt, dat het weer 'goed' met je gaat en dat je weer deelneemt aan de structuur en hectiek van de dag.

Dus na mijn zwangerschapsverlof van Noud ben ik ook 'gewoon' weer aan het werk gegaan. Gelijk weer 4 dagen, zoals ik dat voor mijn verlof ook deed. Ik deed alleen wel een stapje terug in functie en keerde terug in mijn oude sales functie, waarin ik een klein team aanstuur en gespecialiseerd ben in de verkoop van onze hotelkamers aan de internationale toeristische markt. Ik werk intussen al bijna 12 jaar voor mijn werkgever in de Hotellerie. Mijn baas en collega's waren heel begripvol en meelevend. Ik voelde me erg thuis op mijn werk, dus vond het niet erg om me daar weer te begeven. Weg uit mijn bubbel vol verdriet en weer onder de mensen. 

Net voor ik zwanger werd van Noud had ik promotie gemaakt. Onze Executive Sales Director weg en uiteindelijk heb ik deze job als interim Sales Director opgepakt, waardoor ik het gehele sales team van 20 man ging aansturen en de commerciële eindverantwoordelijkheid voor onze hotelketen droeg.

Na een maand in deze functie bleek ik zwanger van Noud. We wilde heel graag een 2de kindje, maar hadden nooit gedacht dat ons dat in 1 keer via de 'natuurlijke' weg zou lukken😉. Op Fenna hadden we ruim 3 jaar gewacht en zijn we uiteindelijk met een IUI behandeling zwanger geworden. We dachten nu ook weer zo'n traject te moeten doorlopen, dus werden we bijna van onze stoel geblazen toen we, tijdens onze intake in het fertiliteitscentrum en eerste 'oriëntatie' echo, te horen kregen dat we reeds zwanger waren. Tot 10 weken zwangerschap heb ik op een roze wolk gezeten en daarna begonnen de problemen en spanningen rondom de combinatie test, NIPT test, Rhesus factor, wekelijkse controles en bloedtransfusies. 

Het complete commerciële team aansturen was een behoorlijke verantwoordelijkheid en belasting. Een job waar ik toentertijd waarschijnlijk nog niet klaar voor was, maar die ik wel met heel veel inzet zo goed mogelijk heb proberen te doen. Ik werkte me 3 slagen in de rondte om alle ballen in de lucht te houden, iets wat met een intensieve medische zwangerschap eigenlijk niet te combineren was. Mijn hele zwangerschap heb ik keihard doorgewerkt, ik heb geen dag verzuimd, alleen de 4 dagen dat ik daadwerkelijk ben opgenomen in het ziekenhuis voor de 4 bloedtransfusies bij de baby. Al mijn controles deed ik begin van de dag, waarna ik naar het werk ging en wanneer ik naar het LUMC in Leiden moest voor controles en metingen, ging ik eerst werken in ons hotel in Den Haag, waarna ik doorreed naar Leiden. 7 weken voor mijn uitgerekende datum, met 33 weken zwangerschap ging ik met verlof, daar men van plan was om ons kindje rond 37 weken te halen. Uiteindelijk is Noud na 34 weken en 5 dagen zwangerschap met een spoed keizersnede gehaald. En oh, daarna liep het allemaal zo anders als ik had gedacht, gewenst en gedroomd.

Gekkenwerk, ACHTERAF! Dat harde werken tijdens mijn zwangerschap van Noud, daar wringt nu de schoen bij mij. Ik vind achteraf dat ik mijn prioriteiten verkeerd heb gelegd. Ik voelde me onoverwinnelijk, ik kon dat allemaal tegelijk aan, een nieuwe functie, zwanger zijn.... Maar die kleine man in mijn buik had het achteraf gezien moeilijk, voor hem had ik pas op de plaats moeten maken, ik had rustiger aan moeten doen en mijn prioriteit veel meer bij hem en mijn eigen zwangere lichaam moeten leggen. En daar voel ik me schuldig over, ontzettend schuldig. En dat ik zo gehandeld heb tijdens mijn zwangerschap, daar geef ik niemand anders, dan mezelf, de schuld van. Niemand heeft me gedwongen, ik heb dat zelf gedaan. Zonder er doekjes om te winden, vind ik eigenlijk dat ik schuldig ben aan de dood van mijn zoontje. En die overtuiging is zwaar, te zwaar om goed mee te kunnen leven. Ik heb het genegeerd, ik heb geen aandacht gegeven, ik heb het weggestopt, maar het blijft terugkomen. Ik wordt gedreven door schuldgevoelens.

En het overlijden van Noud voelt als falen. Ik ben van nature een ontzettend doelgericht persoon. Ik wil heel graag de touwtjes in handen hebben en controle uitoefenen. Ik ben/was ervan overtuigd dat als je iets heel graag wil, dat je met inzet en hard werken alles kan bereiken. Zo heb ik altijd geleefd en dat heeft me ook heel veel gebracht. Maar bij Noud doet het pijn, want ik wilde dit kindje zo graag, maar het kindje is niet gebleven. Heb ik er dan wel hard genoeg voor gewerkt? Heb ik wel het juiste gegeven? Het voelt alsof ik keihard op mijn bek ben gegaan, alsof ik heb gefaald en sindsdien vind ik het heel moeilijk om nieuwe doelen voor mezelf te stellen. Werk gerelateerd kan ik wel doelen stellen en najagen. Het gaat om levensdoelen, doelen die impact hebben op mij als persoon. Nee, die durf ik niet te stellen, want stel je voor, ik ga weer op mijn bek. Dan faal ik weer en doet dat weer zo'n pijn. 

Ik noemde het al, controle. Ik ben een control freak. Ik wil alles in goede banen leiden en de touwtjes in handen houden. En bij Noud heb ik zoveel onmacht ervaren. Het enige wat ik kon doen, nadat hij geboren was, was naast zijn couveuse zitten en toekijken. Geen enkele controle, geen enkele invloed, machteloos! Die machteloosheid heeft mij heel bang gemaakt. Bang dat het leven dus zomaar tussen je vingers kan doorglippen, zonder dat je daar enkele controle op kunt uitoefenen. Je staat er bij en kijkt er naar. Tijden lang ben ik bang geweest dat mijn meisjes wat zou overkomen. Ik had die angst vast gezet op slapen en was bang voor wiegendood. Hendrik ervaarde nagenoeg hetzelfde, maar had dat met hersenvliesontsteking. Het waren voor ons beide zaken, die genadeloos snel zouden kunnen toeslaan, zonder dat we daar controle op uit konden oefenen. Het zou ons zomaar kunnen overkomen.

Een nieuwe zwangerschap met mogelijk opnieuw complicaties en mogelijk opnieuw verlies, beangstigde mij ook enorm. Die angst ging niet weg, maar de wens voor een kindje oversteeg op een gegeven moment dat gevoel van angst. De wens werd zo groot, dat we die sprong in het diepe toch weer waagden. En exact een jaar en een dag na Nouds sterfdag, hadden we een positieve zwangerschapstest in onze handen. Een mooier cadeau kon onze Noud ons niet geven.

Voor mij ging op dat moment wel een soort knop om. Opnieuw was het een medische zwangerschap met eindeloze controles, echo's, infusen en bloed transfusies. Ik heb de dagen van die zwangerschap afgeteld, elke goede controle was er weer 1, weer op naar een nieuwe week met een nieuwe controle. De zwangerschap voelde als een soort treinrit, waarbij er een grote zware trein van het station vertrokken was, waar ik in was gesprongen. Tijdens die treinrit heb ik niet meer achterom gekeken en ben mee gedenderd in de route die afgelegd moest worden.

Toen Saar eenmaal geboren was, werd mijn wereld klein. Ik ging helemaal op in haar, haar gezondheid en well being was het allerbelangrijkste. Voor Noud had ik op dat moment niet zoveel ruimte in mijn hoofd. Al waren er talloze prikkels, ervaringen, beelden, geuren en geluiden, die me aan Noud deden denken in het traject welke we met Saar hebben afgelegd, ik heb ze ervaren, maar niet echt binnengelaten.

Tijdens mijn verlof van Saar veranderde er iets op mijn werk. De toenmalige directeur eigenaren verkochten ons bedrijf aan een Israëlisch beursfonds. Er begon een nieuwe Executive Sales Director (mijn nieuwe leidinggevende) en vanuit onze organisatie werd er een nieuwe eindverantwoordelijke aangesteld voor onze business unit Nederland. Toen ik terug kwam van verlof in augustus 2018, trof ik een hele andere organisatie aan. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld op mijn werk. Waar ik me eerder in een warm bad waande met mensen om me heen, die mij waardeerden, mij zagen en die samenwerkten met elkaar, was iedereen nu alleen maar met zichzelf bezig. Ik kwam terug, dronk een kop koffie met mijn nieuwe manager, kreeg te horen wat ik allemaal niet meer hoefde te doen, welke werkzaamheden en verantwoordelijkheden kwamen te vervallen en kreeg een strategie toegestuurd van 'zo werken we nu', lees het maar door. Vervolgens ging hij 3 weken op vakantie en ging er een maand voorbij voordat we elkaar weer zagen. Mijn team was blij dat ik er weer was, maar dat waren dan ook de enigen die dat kenbaar maakten. De rest zag ik en hoorde ik niet. Niet echt een gevoel van 'Welkom terug'.

Maar goed, ik heb m'n kop niet laten hangen! Ik heb mezelf wel weer in de picture gespeeld, ben zelf iedereen gaan opzoeken en na die maand, tijdens een 2de gesprek met mijn nieuwe leidinggevende, heb ik aangegeven dat ik meer in mijn mars had en hem graag ondersteunde met het uitrollen van verschillende projecten en zo geschiedde.

Toen Saar 5 maanden oud was en ze intussen ook 4 bloedtransfusies na haar geboorte had gehad, werd ze 'gezond' verklaard. We hoefden niet meer terug naar het ziekenhuis, haar lichaam maakte nu zelf voldoende bloedcellen aan om haar HB op peil te houden. Dat was in september 2018, opnieuw in de week van Noud, opnieuw zo'n mooi verjaardagscadeau van hem voor ons. Met mijn kleine meisje ging het goed, zou het goed komen. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat ik weer kon ademhalen, kon loslaten, maar daarbij kwamen ook de gevoelens terug die ik lange tijd had weggestopt en geen aandacht had gegeven.

En dat was niet alleen het gevoel van gemis en verdriet, maar ook gevoel van onmacht, gevoel van angst, gevoel van schuld. En ik projecteerde ze ook nog eens allemaal op Saar. Richting het eind van 2018 zag ik in dat het zo niet langer kon. Hoe ik me voelde, wat ik conditioneerde en projecteerde, had ook invloed op mijn werk.

Op mijn werk werd de druk intussen steeds verder opgevoerd en ik kreeg steeds meer moeite om alle ballen in de lucht te houden. Door de overname was er een integratie proces bezig met de andere hotels die onze investeringsmaatschappij in Europa bezat. Goede communicatie in dit proces mist nog tot op de dag van vandaag. Jeetje wat hebben ik en mijn collega's veel zaken opgestart, weer af moeten breken, overnieuw doen, dubbel gedaan of werk voor niets gedaan, allemaal doordat structuren en processen (nog) niet duidelijk waren en daar ook nog eens slecht over gecommuniceerd werd. En iets wat duidelijk een omslag had gemaakt, waardering was in deze onderneming ver te zoeken.

Ik besloot aan de bel te trekken bij mijn werk en om hulp te vragen. Ja, ik die om hulp vroeg! Hulp vragen staat in mijn eigen woordenboek bijna synoniem aan falen en te kort schieten, maar ik heb het toch gedaan omdat ik inzag dat het zo niet langer kon. Jammer genoeg kreeg ik de deur in mijn gezicht en was men in eerste instantie helemaal niet van plan om mij te gaan helpen. Durf je je eindelijk kwetsbaar op te stellen, krijg je de deur in je gezicht. En hetgeen wat ik vroeg, was niet raar.

Ondanks al die zware jaren, met de intense zwangerschap van Noud, zijn overlijden, een jaar van intense rouw en een nieuwe medisch zware zwangerschap van Saar, had ik de afgelopen 3 jaar gewoon mijn commerciële targets gehaald en een bonus verdient. Schouderklopje voor mij! Die bonus bestond uit een financiële uitkering, maar ook uit een trainingsbudget welke ik voor mijzelf mocht inzetten. Door die hectische 3 jaren, was ik nog niet toegekomen aan het uitzoeken van trainingen, maar nu had ik er goed over nagedacht; ik wilde graag een opleiding NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) doen. NLP is een krachtige effectieve methode om snel inzicht te krijgen in de drijfveren en motivaties van ons handelen, die ook steeds vaker in allerlei beroepsomgevingen wordt toegepast. De training viel ruimschoots binnen het budget wat ik had opgebouwd en ik wilde heel graag aan de slag met mijn negatieve drijfveren als angst, schuld en onmacht, die een enorm effect hadden op mijn doen, denken, handelen en gedrag. Het leek mij een win-win situatie; ik geholpen en mijn werkgever krijgt er een betere werknemer voor terug.

Helaas zag mijn 'nieuwe' werkgever het anders. Ik had reeds tijd en ruimte genoeg gehad na Noud.... en het trainingsbudget, wat ik verdiend zou hebben met mijn bonus, was komen te vervallen. Die boodschap kreeg ik in combinatie met een heel naar beoordelingsgesprek. Al die jaren was men vol lof geweest over mijn functioneren, maar nu was eigenlijk niets echt goed genoeg. De extra interim klussen die ik had opgepakt, de verschillende extra projecten die ik had uitgerold, het was allemaal niet wat ze wilden horen. Daarnaast kreeg ik het verwijt dat ik er de afgelopen jaren niet voldoende was geweest? "Niet voldoende geweest?", zei ik nog, "ik heb de hele zwangerschap van Noud geen dag verzuimd, alleen de 4 dagen van de bloedtransfusies en hetzelfde geldt voor de zwangerschap van Saar, daarnaast ben ik nooit ziek, kijk maar naar mijn verzuimuren, ik ben er altijd geweest". Ik kon op mijn kop gaan staan, maar het was niet goed genoeg. En dat steekt, dat doet pijn en dat grijpt me naar de keel. Achteraf van 'nieuw' management horen, dat zij vinden dat jij er niet genoeg bent geweest in een periode voordat zij 'in charge' waren, waarvan jij een schuldgevoel hebt overgehouden, omdat jij juist geloofd dat je er veel te veel uren en tijd bent geweest en dat jouw werkethos, mede heeft geleid tot de dood van je kind. Ga er maar aan staan... Oh ja en dat beoordelingsgesprek, dat heb ik nooit op papier gekregen.

Als het echt zo slecht met me ging, dan moest ik maar naar de Arbo arts. Nou, dat heb ik ook gedaan. Ik ben bij de Arbo arts en de huisarts geweest. Beiden versteld over het feit dat mijn werkgever deze, door mij reeds verdiende, investering niet wilde doen en mij klaarblijkelijk liever ziek zagen worden, dan in te gaan op mijn hulpvraag. Beiden artsen stelden voor dat ik naast een eventuele training, toch ook psychische hulp zou gaan zoeken. Samen met mijn huisarts zocht ik een goede psycholoog uit die gespecialiseerd is in trauma verwerking. Meer dan 3 maanden wachttijd, maar oké dat schijnt tegenwoordig bijna de norm te zijn.

Na een bijna vernietigend rapport van de Arbo arts, ging mijn werkgever toch overstag, ik mocht de training doen. Intussen had ik al met rechtsbijstand contact gehad en bleek dat het van tafel schuiven van het eerder verkregen trainingsbudget gerechtelijk ook helemaal niet mocht. Maar goed, van meer dan informatie inwinnen bij rechtsbijstand is het gelukkig niet gekomen, ik mocht de training doen. En die training heeft echt deuren voor mij geopend, in mijn hoofd wel te verstaan. Ik zit nog midden in de opleiding, maar hij is nu al succesvol voor me geweest. Door de inzichten die ik daar heb verkregen, werd ik me er van bewust dat ik die angst gevoelens zelf conditioneerden, voedde en in stand hield. Dat maakte ook dat ik me op een gegeven moment sterk genoeg voelde om dat proces te doorbreken.

Saar heeft tot dat ze 10 maanden oud was bij ons op de kamer geslapen, in haar wieg, naast mijn bed, opdat ik bang was dat ze midden in de nacht zo maar dood zou gaan. Ik was bang dat ze zou stoppen met ademhalen of zou stikken en dat ik haar dood in haar wieg zou vinden. Dus hield ik haar dichtbij me, checkte midden in de nacht meerdere keren of ze nog wel goed lag, of ze nog wel ademde.... Voor mijn nachtrust absoluut niet oké en ook Saar werd er heel onrustig van. Door mijn NLP training was ik op een gegeven moment zover dat ik een stukje controle durfde los te laten en haar in haar eigen bedje op haar eigen kamer durfde te laten slapen. En ja, dat was best even moeilijk in het begin en ja, dan schrok ik midden in de nacht soms angstig wakker, maar het ging snel daarna harstikke goed. En wat blijkt Saar had het ook gewoon nodig, dat stukje rust, want die spanning van mij voelde zij uiteraard ook. Op haar eigen kamertje sliep ze vervolgens harstikke goed door.

Dus je zou zeggen, eind goed, al goed! Maar zo'n training kost tijd, tijd en een heleboel energie. En als je dan al een full time job in 4 dagen doet, collega's vallen uit of gaan met verlof en je moet hun werk er ook nog bij gaan doen EN je mag een training gaan doen waardoor je 1x in de 2 weken een hele dag afwezig bent, dan kom je absoluut niet meer rond, dan blijft het werk zich maar opstapelen. En ik heb echt aan de bel getrokken, maar er werd niet thuis gegeven. Op voorstellen over mogelijke zaken die ik wilde laten vallen om in ieder geval de kernzaken goed af te ronden, werd niet ingegaan. Achteraf denk ik dat ze dachten, 'zo lang jij de gaten blijft dichtlopen en wij er geen last van ondervinden, gaan we niets veranderen'.

En toen na ruim 3 maanden wachten begonnen mijn sessies met mijn psycholoog. Ik krijg EMDR therapie voor mijn trauma verwerking. Die EMDR sessies zijn echt geen kattenpis. Ik zie er altijd als een berg tegenop om de aller pijnlijkste plaatjes in mijn hoofd, recht in mijn gezicht te zetten met alle gevoelens die daarbij horen, maar het is nodig om te kunnen gaan dealen met die schuld, angst en onmacht. 

Nou, dus dan komt EMDR er ook nog bij en escaleert de druk op het werk in de tussentijd nog verder en krijg ik uiteindelijk lichamelijke klachten. Mijn lichaam zet zichzelf helemaal vast, ik krijg spit in mijn onderrug, de doorbloeding naar mijn armen verslechterd, ik krijg migraine en kan alleen nog maar huilen. Nadat mijn werkgever, de beloofde versterking in eerste instantie ook niet wil aannemen, meld ik me ziek. 

En dan meld je je ziek, geef je toe dat het niet goed gaat en dan storten opeens ook echt alle ballen naar beneden. Naast mijn lichaam, fungeert dan ook mijn hoofd opeens niet meer en krijg je het plakkertje 'overspannen' mee.

En nu zit ik dus thuis, intussen al zo'n 9 weken. Dat klinkt best lang als ik het zo opschrijf, maar ik heb eerlijk gezegd niet zoveel benul van tijd. Mijn lichaam is intussen weer ontspannen, maar mijn hoofd werkt nog steeds niet goed. Niets gaat vanzelf. Ik kan alles wel zo'n beetje, maar bij alles wat ik doe moet ik nadenken. Er is geen automatisme meer. En ik kan dus ook geen 2 dingen tegelijk. Ik kan niet een boterham smeren en naar iemand luisteren, dat lukt gewoon niet omdat ik al moet nadenken bij het smeren van die boterham. En dat maakt me moe, alles kost ongelooflijk veel energie. Ik kan niet meer nadenken; bij alle nieuwe prikkels die erin willen/moeten, krijg ik hoofdpijn. Ik ben vergeetachtig; ik weet niet meer waarvoor ik naar boven liep of naar de supermarkt ben gegaan. Ik ben geïrriteerd en kort af, omdat het me niet lukt wat ik wil doen. Ik ben verdrietig en emotioneel, omdat het me niet meer lukt om mijn emoties de baas te blijven. Het is niet oké, maar het is dus gewoon zo op dit moment.

De kunst is om dat te accepteren, alleen ben ik nog niet helemaal zover. Wel heb ik besloten nu eens lief voor mezelf te zijn en mezelf de tijd te gunnen. Met tijd en de hulp die ik nu krijg, kan ik alles wat er in mijn hoofd zit verwerken of dusdanig de baas worden dat het me niet meer helemaal consumeerd. En dan komt het weer goed! Dan komt er vanzelf weer meer ruimte in mijn hoofd en vind ik mezelf weer terug, hopelijk zonder die schuld- en angstgevoelens. En hoe verder met mijn werk? Op dit moment heb ik oprecht nog geen idee, maar ruimte voor dat inzicht komt op een gegeven moment vast ook vanzelf.