Aftellen

Het grote aftellen is begonnen. Nog 12 dagen tot aan Nouds geboortedag. Een jaar geleden kreeg ik op deze datum verlof. Nu gaan we met z'n drietjes op vakantie. Even weg uit onze vaste omgeving, wat afstand nemen en proberen te ontspannen en te genieten. Net voor Noud zijn geboortedag zullen we terugkomen.

Net als vorig jaar heeft Noud de zon afgelopen week heerlijk doen schijnen. Voor mijn gevoel hoort dit prachtige weer bij Noud. Vanaf het moment dat ik met verlof ging tot aan de week van Noud zijn overlijden heeft de zon geschenen en was het prachtig weer. Het is lekker om buiten te zijn en om vrij te zijn. Ik was echt aan vakantie toe. De laatste weken vielen me zwaar. De druk richting Nouds geboortedatum neemt toe en ik was ook gewoon moe van het werken. De laatste keer dat we vrij waren, was in februari en als je iedereen intussen op vakantie hebt zien gaan en weer terug zien komen, is het fijn dat wij nu eindelijk aan de beurt zijn.

De afgelopen weken hebben we mooie nieuwe contacten gelegd. We hebben persoonlijk kennis gemaakt met 2 moeders van Lieve Engeltjes, waar we al regelmatig verhalen, gedachten en emoties mee deelden. We hebben hun en hun mooie sterrenkindjes James en Joep beter mogen leren kennen.

De ouders van Ilana, Nouds kleine buurmeisje, zijn onlangs ook bij ons langs geweest om kennis te maken en hun verhaal te delen. Net zoals je als ouder benieuwd bent naar het gezin en de achtergrond van het vriendje of vriendinnetje van je zoontje of dochter, wilden wij ook heel graag Ilana en haar ouders beter leren kennen. We hebben elkaar helaas dan wel niet bij het kinderdagverblijf of het schoolplein ontmoet, maar in onze gedachten spelen onze kinderen met elkaar.

Helaas heeft Noud er ruim een week geleden weer een buurmeisje bij gekregen. Haar naam is Suus en haar ouders wonen hier vlakbij. Ze is thuis geboren, maar kort na haar geboorte ging het mis. Er is nog een trauma helikopter gekomen, maar na aankomst in het ziekenhuis is ze overleden. Ook de ouders van Suus hebben we een kaartje gestuurd om ons medeleven te tonen.

De afgelopen weken voelde ik me vaak verdrietig, maar naast verdriet voel ik nu vooral boosheid. Dat is er eerder eigenlijk nog niet zo geweest. Het zijn een boel frustraties die zich denk ik hebben opgestapeld. Met verdriet weet ik zelf intussen redelijk om te gaan, maar die boosheid is lastig. 

Ik ben boos op de wereld, boos dat dit mij is overkomen, boos omdat ik zo m'n best heb gedaan, maar Noud het toch niet gehaald heeft, boos dat Noud er niet meer is, boos opdat we zo meteen een 1ste verjaardag zonder ons mooie mannetje moeten vieren, boos omdat opnieuw zwanger worden zo moeilijk voor ons is, boos op mezelf omdat m'n lichaam me zo in de steek laat en niet doet wat het zou moeten doen, boos omdat we de hormoonbehandeling die we zouden starten, deze maand toch niet kan beginnen, boos dat we überhaupt dit traject nog een keer moeten doen, omdat Noud er gewoon nog had moeten zijn....

In mijn hoofd ben ik aan het schreeuwen en slaan. Ik heb nog geen goede manier gevonden om dat eruit te laten komen, zonder daadwerkelijk boos te worden op alles en iedereen. Misschien moet het maar gewoon even zo zijn. De maand september zal sowieso een drukkende maand worden. Daarna komt er wellicht vanzelf weer een stukje berusting terug.