Aanloop naar jouw dagen
September is weer in aantocht en dat merk ik aan alles. Ik merk het aan mijn lichaam en de prikkels om mij heen. Er bouwt zich een bepaalde spanning op in mij, toe levend naar jouw dagen. Belevingen exact 3 jaar geleden passeren als herinneringen de revue. Zo ging ik exact 3 jaar geleden met zwangerschapsverlof, het werk latende voor wat het was en mij concentreren op jouw komst. Dat jij al zo snel zou komen, had ik niet verwacht.
Het zijn de prikkels in de natuur die me weg doen dromen naar 3 jaar geleden. De prachtig bloeiende heide, waar ik 3 jaar geleden met mijn dikke buik ook wandelde in het zonnetje. Die prachtige paarse gloeit die de komst van september en het begin van de herfst aankondigt. Afgelopen week was ik met de meisjes op de heide en maakte we een heerlijke ochtendwandeling samen. Saar in de kinderwagen en Fenna op haar fietsje voor ons uit. Wat had ik daar graag ook met jou gelopen. Wellicht achter je zus aan fietsend op een stoer blauw fietsje met zijwieltjes. Maar we moeten het doen met een bezoekje aan jou op dat mooie plekje in het bos, direct naast al die prachtig bloeiende heide.
De zon en de warmte, temperaturen boven de 30 graden, zijn ook een flashback aan jouw dagen. In de dagen naar jouw geboorte toe was het ook zo warm. Op jouw geboortedag was het tropisch warm, eigenlijk was het prachtig weer op al JOUW dagen, van je geboorte op 9 september tot jouw begrafenis op 23 september. Het was een prachtige Indian Summer in 2016.
Herinneringen is het enige wat we hebben. Er komen geen nieuwe belevingen bij, we kunnen samen geen nieuwe herinneringen maken. Ik denk dat ze daarom ook zo in mijn geheugen gegrift staan en ik ze niet wil los laten. Vanzelfsprekend ben je er ook in mijn (dag)dromen, ik fantaseer heel graag over jou. En natuurlijk droom ik dan dat alles perfect is, dat jij gezond en gelukkig bent, dat je speelt met Fenna en dat Saar er ook is, dat ik drie kindjes bij me heb.
WAT ALS, heeft de stem in mijn hoofd de afgelopen jaren zo vaak gezegd. WAT ALS ik dit, WAT als ik dat, WAT ALS we....., was de uitkomst dan anders geweest? Was jij dan dat gezonde en gelukkige jongetje in mijn dromen geworden? WAT ALS jij niet dood was gegaan, WAT ALS jij uiteindelijk was gaan plassen, jouw nieren het niet volledig hadden begeven? Ik ben bang voor de waarheid, maar ik denk dat jij een heel ziek jongetje was gebleven. Een jongetje dat heel veel medische aandacht nodig zou hebben en wellicht wel meerdere keren per week in het ziekenhuis zou liggen voor dialyse. Of misschien was een nier transplantatie al wel nodig geweest. WAT ALS jij dat NEC virus de baas was geworden, jouw darmen niet grotendeels waren afgestorven, maar ze jou nog hadden kunnen opereren en jij dit had overleeft? Ik denk dat dit ernstige gevolgen had gehad voor jouw toekomst, dat je langdurig afhankelijk zou zijn geweest van sonde voeding en dat je een ontwikkelingsachterstand had opgelopen. Sowieso had al dat vocht in jouw lichaam en hoofd voor beschadiging gezorgd, een hersenbeschadiging daar zouden we niet om heen kunnen.
Och liefje, in mijn dromen ben je perfect, is alles goed, maar ik denk dat als het leven jou gegund zou zijn geweest, dat het ook een moeilijke strijd was geworden. En natuurlijk hadden wij daar alles voor over gehad, waren wij die strijd dolgraag met jou aangegaan. Het is niet goed zo, nee het is absoluut niet goed zo, maar ik onderschat de intensiteit, de angsten en het verdriet voor het zorgen van een doodziek kindje ook niet. Dat had ons leven ook totaal op de kop gezet, dan hadden we geen aandacht meer voor elkaar gehad en daar had je grote zus vast en zeker ook onder geleden. We vonden het verschrikkelijk dat we je zus al op zo'n jonge leeftijd moesten confronteren met de dood en dat ze ons zo heeft zien worstelen met het verdriet en verlies, maar aan de andere kant, hadden we wel alle aandacht voor haar en voor ons gezin. En je kleine zus, ja die zou er hoogstwaarschijnlijk nooit gekomen zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe het zijn om haar te moeten missen. Och lief mannetje, in mijn dromen is alles perfect, zijn jullie met z'n drieën, alle drie gelukkig en gezond.
Die kleine lieve Saar, ze is een ontdekker, een ondeugd. Ze wil alles ontdekken wat er te ontdekken valt, haar wereld kan niet groot genoeg. Ze wil alles zien, doen en proeven. Ze is een grote smeerkees, ze doet niets liever dan haar vieze handen nog even door haar gezicht en haar smeren. En ze luistert voor geen sikkepit, als we haar corrigeren of roepen, dan kijkt ze ons lachend aan, doet ze het toch of rent heel hard weg. Als ik in haar ogen kijk, dan zie ik een glinstering en kijkt er altijd eentje mee. Zij haalt alles uit het leven en geniet voor twee.
De afgelopen maanden ben ik thuis geweest, met overspanningsklachten zat ik in de ziektewet. In deze maanden heb ik mijn verdriet en andere emoties de aandacht te geven die het nodig had. Natuurlijk long overdue en daarom was het goed dat ik hier nu eindelijk bijna tot gedwongen werd. De veelvoudige EMDR sessies, hebben zijn vruchten afgeworpen. Het is weer rustig in mijn hoofd, wat hiervoor voelde als een flipperkast met een balletje in mijn hoofd die alle kanten op kaatste, is nu weer kalm. En door die rust, kunnen er nu voorzichtig ook weer andere prikkels bij. Het is bizar hoe EMDR werkt, maar de plaatjes die bij mij zoveel verdriet, pijn en schuld opriepen, kan ik nu niet meer helder en scherp zien. Ik weet nog hoe ze eruit zien, maar ik kan ze niet goed meer in mijn hoofd in elkaar zetten. En doordat ze wazig blijven, is ook de scherpte van het gevoel die ze opriepen eraf. Schuldgevoel was 1 van mijn grootste bottle necks. Ik kan niet vol overtuiging zeggen dat ik mezelf heb vergeven of dat ik ben gaan inzien dat het niet mijn schuld is, die overtuiging zit er denk ik nog steeds, maar de scherpte en de pijn is wel van dat gevoel af. Het grijpt me niet meer naar de keel, het consumeert me niet meer helemaal en dat is een grote opluchting.
Ondertussen heb ik ook weer regelmatig contact met mijn werk. Verschillende goede gesprekken met mijn HR director, hebben er toe geleid dat ik binnenkort weer wat werkzaamheden ga oppakken en langzaam ga proberen te re-integreren. Dat ik thuis ben komen te zitten, komt doordat ik mij al lange tijd niet goed voelde, mijn emoties consumeerden mij volledig, waardoor ik niet meer goed kon functioneren thuis en op het werk. Daarbij kwam een hoge werkdruk, het niet (meer) gewaardeerd worden door mijn werkgever en het feit dat ze me op het werk aan mijn schuldgevoel hebben gezeten. Alle ballen vielen in 1x uit de lucht. Mijn schuldgevoel is gebaseerd op het feit dat ik vind dat ik te weinig aandacht heb gegeven aan Noud in mijn zwangere buik, dat ik te hard heb door gewerkt en te weinig rust heb gepakt. Mijn (nieuwe) werkgever vindt echter dat ik er de afgelopen jaren te weinig ben geweest, te veel heb verzuimd en heeft mij daarom slecht beoordeelt. Iets wat bij mij een totale error heeft gegeven. Gelukkig heeft mijn EMDR ook hier zijn werk gedaan, het heeft de lading van de emotie afgehaald. Ik begrijp het nog steeds niet, vind het nog steeds oneerlijk, maar die dolk in mijn hart is eruit. Het steekt niet meer, ik wordt er niet meer door 'verlamd'. Dit maakt dat ik denk dat ik ook hier overheen kan gaan stappen en mijn werk op een gegeven moment weer kan hervatten.
De afgelopen maanden heb ik de tijd genomen voor Noud en gedaan wat ik graag (nog) voor hem wilde doen. Ik heb de rust en de tijd gepakt om zijn herinneringskist te beschilderen. Het voelde heel fijn om dat eindelijk te doen en het tovert een lach op mijn gezicht als ik nu zijn mooie kist in onze slaapkamer zie staan.
Als cadeau voor Nouds geboortedag heb ik een hele mooie herinneringsillustratie laten maken door Star & Rainbow. Melanie, de oprichtster van Star & Rainbow is haar dochtertje Evy in 2013 verloren. Ze wilde uiteindelijk iets gaan doen om anderen te steunen in hun verlies en verdriet en doet dit nu door hele mooie illustraties te maken. Het zijn fantasie tekeningen van een wereld mooier dan hier, dromen die tastbaar worden gemaakt. En zo heb ik ook mijn droom, over mijn 3 kindjes bij elkaar, samen met haar vorm gegeven. Ze heeft er prachtige details in vast gelegd, details die de illustratie voor ons heel persoonlijk maken, een tastbaar stukje liefde. Zondag 8 september gaan we Nouds geboortedag vieren met onze familie, dan pakken we dit cadeau uit. Op Nouds geboortedag zelf, maandag 9 september, gaan we met ons gezin er op uit en iets doen met Noud in onze gedachte.
En weet je wat ik ook heb gedaan? Een tattoo laten zetten! Nooit gedacht dat ik ooit een tattoo zou laten zetten, maar een paar maanden na Nouds overlijden kwam dat gevoel al dat ik iets tastbaars van hem wilde en nu na een grondige bedenktijd heb ik het gedaan! Ik wist al gelijk wat het zou moeten worden en waar het moest komen. Elke keer als ik aan Noud dacht, keek ik al naar mijn rechterpols, het is mijn anker plek naar hem. En daar siert nu een hele mooie stoere adelaar. Een adelaar voor de betekenis van de naam Noud. Een adelaar als symbool voor de vlucht die we samen namen. Een adelaar, de koning van de lucht, die kracht uitstraalt, iets wat nodig was om uit mijn diepe dal te klimmen. Een adelaar, die net als alle andere vogels voor vrijheid en onafhankelijkheid staat, de vrijheid die ik geniet nu ik weg ben van al die belemmerende gedachten en emoties. Ontzettend blij met dit mooie symbool, Noud voor altijd in mijn arm(en).
En schrijven, ik wil graag blijven schrijven. Schrijven over Noud, over mijn gevoelens, over mijn vlucht zonder hem en over hoe hij in ons leven verweven is. Ik heb het verhaal van Noud aangeleverd als blog voor een blog website. Het verhaal van de zwangerschap, het verhaal over de bevalling met zijn strijd om het leven en het verhaal van ons afscheid. Begin september wordt het waarschijnlijk gepubliceerd. Heel spannend, maar het voelt ook goed om zijn verhaal verder te delen, opdat de wereld weet van zijn bestaan. Als het gepubliceerd wordt, laat ik het jullie weten.
En zo werken we langzaam toe naar jouw dagen, mijn lieve mannetje. September staat om de hoek.
