Nooit uit mijn gedachten

Als mensen aan me vragen hoe het met me gaat, kan ik gelukkig zeggen dat het nu overwegend goed gaat. Er blijven moeilijke momenten, maar er zijn nu meer mooie en gelukkige momenten, dan verdrietige. Ik heb alleen wel tijd nodig om al die gedachten die continue door mijn hoofd gaan te verwerken.

De afgelopen 2 weken was ik alleen ontzettend druk met mijn werk. Naast de gewone werkzaamheden, allemaal hele leuke dingen, als een trip naar Schotland met collega's, onze commercial day met het hele team, klanten evenementen etc. Maar het kost me ontzettend veel energie. Ik heb af en toe een moment voor mezelf nodig om al mijn gedachten te verwerken en om het opgebouwde verdriet te kunnen laten gaan. Als ik continue in de weer ben, leuk moet doen en onder de mensen ben, loop ik aan mezelf voorbij. De dagen erna ben ik oververmoeid en emotioneel instabiel. Het kost me dan weer moeite om mezelf bij elkaar te rapen. 

Aandacht geven aan Noud en aan het verlies van hem, voelt als een continue strijd van aandacht verdeling. Aandacht die mijn gezin vraagt, aandacht die mijn werk vraagt, aandacht die mijn omgeving van mij vraagt. Het is soms moeilijk de juiste balans te vinden.

Fenna voelt ook als geen ander wanneer ik me minder goed voel of wanneer ik met mijn gedachten bij Noud ben. Ze hangt dan constant aan me en eist op allerlei manieren de aandacht weer op. Ze moet nog leren dat, net als bij een levend broertje, niet alle aandacht meer voor haar is en ze de aandacht moet delen.

Het voelt ook als een strijd tussen het hier zijn en het hiernamaals. Ik voel me niet geaard, mijn benen voelen de aarde niet, alle energie gaat naar mijn hoofd. Het doolt daar rond en ik blijf maar malen. Ik kan het niet helpen erover na te denken of misschien zelfs wel piekeren over hoe het Noud nu vergaat. Of hij nu rust heeft, geen pijn meer heeft, of hij onze aanwezigheid voelt, of hij weet dat we aan hem denken. Toen Noud stierf was het ondraaglijk om hem los te moeten laten. Hem alleen te moeten laten gaan. Voor een moment heb ik gedacht, ik ga met hem mee, ik laat hem niet alleen gaan. Maar die gedachte verdween net zo snel als die kwam. Er is te veel wat me hier houdt. Natuurlijk is er Hendrik en ik heb een prachtige dochter, die mij nodig heeft en die ik niet achter wil laten. Gelukkig maar.

Ik geloof in een hiernamaals, in een hemel, in een plek waar zielen elkaar weer kunnen vinden. En al deed ik dat al, na de dood van Noud, geloof ik daar nog sterker in. Misschien ook wel omdat ik dat heel graag wil, omdat ik dat geloof in een hiernamaals waar Noud is, nodig heb om te kunnen functioneren. Het maakt de gedachte van de dood draaglijker. Op dit moment zijn we van elkaar gescheiden, maar wellicht als mijn tijd daar is, zie ik Noud weer. Kan ik hem weer vasthouden, knuffelen en kusjes geven. Tot die tijd is hij in mijn hart en in mijn gedachten bij me.

Er zijn heel veel lieve mensen in de hemel bij Noud die wij goed kennen, maar ik zie hem altijd voor me in de armen van mijn oma Dien Witteveen. Op één of andere manier voel ik dat zij op hem past, totdat ik dat ooit zelf weer kan doen. Die gedachte geeft me troost.

Afgelopen week lazen wij ook het verhaal van Ilana, Nouds kleine buurmeisje. Haar in memoriam stond in het blad van de Hervormde gemeente, wat mijn moeder voor me bewaard had. Ze is inderdaad nog heel erg klein. Op de helft van de zwangerschap kreeg haar moeder te kampen met zwangerschapsvergiftiging, waarna zij werd opgenomen in het ziekenhuis. Kort daarna waren bij Ilana geen harttonen meer te horen. Met 23 weken werd zij levenloos geboren. Ze heeft de prachtige naam Ilana gekregen, wat zonneschijn betekend. En wat heeft ze de zon de afgelopen weken laten schijnen!

Ik was blij dat er ook een adres bij stond, want ik wilde heel graag van me laten horen. Wij weten als geen ander hoe het voelt om je grootste geschenk te moeten loslaten. We hebben een kaartje gestuurd om ze heel veel kracht toe te wensen, te laten weten dat we aan ze denken en dat ze bij ons terecht kunnen als ze zelf niet de weg kunnen vinden naar alle mooie initiatieven die er zijn om sterrenkindjes te herdenken en met losgenoten over je verlies te praten. Maar ook om te zeggen dat Ilana altijd bij ze zal blijven en zij altijd haar papa en mama zullen blijven, ook al zijn ze voor de buitenwereld nu onzichtbare ouders. Noud zal goed op zijn kleine buurmeisje passen.

Noud's gedenkteken is waarschijnlijk ook snel klaar. Ergens in de komende 2 weken verwachten ze het te kunnen gaan plaatsen. Al is zijn plekje nu ook mooi plekje met een bonte verzameling van bloemetjes, molentjes, tekeningen, knuffeltjes en decoraties, ik ben toch blij als zijn gedenkteken er staat. Als zijn naam op de steen staat, met zijn geboortedatum en sterfdag. Misschien omdat het naar de buitenwereld duidelijker maakt wie hij was en is. En natuurlijk ook omdat we het monument speciaal voor hem met heel veel liefde en aandacht hebben samengesteld en laten maken. Ik vind het ook heel mooi. Het plaatsen van het gedenkteken wordt voor mijn gevoel ook weer zo'n "milestone" in het rouwproces.